Ellerimizi aldınız avuçlarınızın içine, güzel sözlerle süslediniz anlamlı bakışlarınızı. Kendi kendimize yarım yamalak devam ettirdiğimiz hayatlarımıza hiç çekinmeden parmaklarınızı soktunuz, allı pullu sözlerle güven aşıladınız. ...Hayallerimizde başrol olmak istediniz, oldunuz da… İnandırdınız bizi yalan sevgilere, sahte dokunuşlara… Bir gün çekip gideceğinizi bile bile vicdansızca sırnaştınız. Sizce kolaydı her şey. Sevmek de, vazgeçmek de…
Hayatından çıkıp gittiğiniz her kadına birkaç damla gözyaşı armağan ettiniz, ama suçu kadına atmayı da bir borç bildiniz… “Kadın milleti işte, duygusal”… Söylesenize, gözyaşlarına boğulan bir kadının gözyaşını inceleyip, o gözyaşında kimin payı olduğunu anlayabilecek bir teknoloji olsun ister miydiniz? Döktürdüğünüz gözyaşlarıyla yüzleşmek ister miydiniz? Yoksa kadınların sadece ve sadece duygusal oldukları için ağladıklarına inanmak daha mı az vicdanınızı sızlatıyor…
Gidişinizden sonra kadına gözyaşı dökmek ve mirasınız olan yaraları iyileştirmek görev kılındı. Gece yarılarında ayna karşısında gözümüzden damlayan siyah gözyaşlarını seyrettik. Nerede yanlış yaptığımızı sorgulayıp yüzleştik kendimizle.
Peki ya siz; bir kere bakabildiniz mi aynaya ?
Ve siz ağladınız mı bir kere ?
Tabi ya Benimki de soru mu şimdi..
Erkekler Ağlamazmiş….....