Ne demek istediğini anlayabilseydim keşke. Sözlerinden çıkardığım anlam çoğullaşmasaydı ve birbiriyle çelişmeseydi, bu kadar çelimsizleşmezdi belki yüreğim. Gözlerini anlayabilseydim keşke. Bakışlarının dili, hiç değilse birkaç kelimesini bildiğim bir lisana benzeseydi de çözebilseydim gerisini. İlk kez duyduğum ve benzerine rastlamadığım, hafızamı yokladığımda bir mekanı, hatırayı, insanı ya da yöreyi hatırlatmayan bir kokuyu birine tarif etmeye çalışmak gibi bir şey seni anlamak. Nasıl anlatılırsın ki bir koku olsan... Külün olur da ateşin kokusu olur mu?.. Okyanuslardan esen rüzgarın sırtına bineni saymazsak suyun kokusu olur mu?.. Huyun kokusu olur mu biriciğim?.. Duygunun peki?.. Sözünü, özünü, gözünü çözemediğim yâr; seni bilmem ama benim duygumun bir kokusu var ki...

Ardından biri geldiğini hissettiğinde korkudan kalbini gümletecek kadar ıssız ve metruk bir köy yolunda yürümüşsündür sen de; değil mi? Ve mevsim yazdır. Ter içindesindir ve hava karardı kararacaktır. Arı sesleri duyarsın, vızıltıları kulağını parçalar da geçer. Havasızlıktan boğulurcasına; ten dere, dere tepe koşar koşarsın. İki yanında boyun kadar sazlar vardır, kördüğüm olmuş azgın otlar vardır akşam güneşinden terli. Koşarken elin takılır birden de çizer geçer derini, kanarsın, umursamaz koşarsın. Güvenli bir yere, tanıdığın bildiğin birine ulaşmak için koşar, koşar , koşarsın. Bir koku alır burnun. Yol kenarında, kendi hallerine bırakılmış, bakımsız, eğitilmemiş, halden anlamayan, açlıktan susuzluktan, ilgisizlikten canavarlaşmış, aralarına dalsan seni yutuverecek olan otlardan salınan o kokudur yalayıp geçen. Yalnız otlar kokusu. Öyle kokuyor işte duygularım benim. Sesleri de var o otların. Rüzgar esince hışırdarlar ama öyle bildiğin kentli yaprak hışırdamasına benzemez onların bestesi. Vahşi bir ses. Vicdanın ya da ihanetin sesi gibi huzursuzluk verici. Sözsüz yalnızlık aryaları söyleyen sopranolar, altolar gibi. Masallardaki perili evlerin pencerelerinden içeri yayılıp da ürküten o uğultu gibi. Yalnız otlar korosu.

Ne demek istediğini anlayabilseydim keşke. Kokunu tanıyabilseydim ve kokun; hafızamdaki herhangi bir odaya sinmiş herhangi bir kokuyu hatırlatabilseydi bana. Gider gider kapanırdım o odaya ve çoğullaştıkça çoğullaşan... Çeliştikçe çelimsizleşen yüreğimle kapanabilirdim kokuna. Sarılıp yatabilirdim belki. Oturmuş bunları yazıyor olmazdım o vakit. Derin bir uykuya dalmış olurdum ve rüyamda yalnız otlar kokan bir yolda, yalnız otlar korosundan biri gibi şarkı söylemekten bile keyif alabilirdim o vakit. Çığlık çığlığa.

JD