3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1081
Okunma
İlk kendine kızar insan..Yaşadıkları fazlasıyla ağır gelir..Sonra geriye dönüp bakar ve bu ağırlığın tüm geçmiş zamanlarda da yer aldığını görür..O kadar çok iyi düşünür ki insan,en ufak bir karartının belirmesine ihtimal veremez..Aslında kendine de yeniktir..
Aşka,zamana,her şeye..
Ama içinde koca bir dünya taşıyor bu insan ve orada hiçbir şey böylesine can yakıcı değil..
İçindeki dünya da ne kendini değersiz hisseder,ne yıpranmış bir yüreği vardır ne de solmuş bir papatyadır..O kadar masum hayallere tutunur ki insan,her dökülen gözyaşı o dünyada umutla son bulur..
Bu külkedisi,bu solmuş papatya elbet bir gün büyülü güneşle karşılaşıp gülümseyecek,her mevsimi bahar yaşayacak..
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz