Ne zaman eski evimizi hatırlasam önce kokusu gelir burnuma..
Gül kokar biraz,
Biraz hanım eli,
Biraz yasemen,
Ama en çok annem kokar,
En çok babam kokar,
Ne zaman eski evimizin bahçesini hatırlasam hoş bir seda yükselir o eski ahşap masanın etrafından..
Çayın sıcacık buğusuna düşer ikindi vakti kurabiye tadında bir zaman..
Küçük ayaklar koşturur sevinçle anneciğimin ’uslu durun’ sesine aldırmadan..
Begonyalar şarkı söyler usulca..
Odalarda annemin ayak sesleri..
Hüzün,gözyaşı,sabır,emek var,
Ama en çok ta Sevgi var bu evin temel taşında...
Mutfak annemi konuşur sessizce..
Mavi perdenin güller takıp saçlarına güneşe uzatır ellerini narince..
Bahara açmalı hep kapıları kızım,hava girmeli odalara,bahar kokmalı’..

Bazen dertleşirdi benimle ’ahh kızım hiç bir şeyin değeri bilinmiyor’diye başlardı sözleri..
Anlamaya çalışırdım hiç yaşamadıklarımı...
Gözyaşlarına dokunurdu küçücük ellerim..

Ahh anneciğim büyüyünce anlıyormuş insan..
İçinde yaşadığın her an senden uzaklaştıkça..
Geçmişten bir sayfa akınca usulca zamana anlıyormuş,
İşte o an; bir mutluluk sarar yüreğini sıcacık ve özlemler ardına takılıp yürür.

Neden yaşadığımız anların değerini anılara düşünce anlıyoruz diye defalarca sordum kendime..
Neden anın değerini bilmiyoruz?
Hep bir yerlere yetişme telaşı mı?
Neden ’ne güzeldi o günler’diye başlıyor cümleler bizden uzaklaştıkça zaman..
Hayat bir merdiven gibi kızım’derdin..
Çıktıkça ayakların ağırlaşır..Çıktıkça nefesin daralır..Çıktıkça bedenin yorulur ama yüreğin güçlenir...
Duramazsın,durmamalısın...
Durmak mı lazım acaba anne?
Arada kısa molalar vermek mi?
Durup birazda bakmak mı lazım kaçırdıklarımıza? ..
Anlamadım annem anlayamadım..

Dün o eski sandığını açtım korkarak hani anılarımız ellerimizden uçuverecekmiş gibi..
Senin el izlerine dokundum ellerim titreyerek..
Bahar kokuyordu annem..Sen kokuyordun..
Bir albümde sararmış resimler..
Ucu yıpranmış bir mektup babamdan kalma..
Babamın resimleri vardı bahçemizde fidan dikerken..
Sesi geldi kulağıma ’Güneşten ve sudan önce sevgi vereceksin kızım’ derdi.. Hiç bir şey sevgisiz olmaz...

Şimdi o ağaçlar boynunu bükmüş,yılların yorgunluğu var dallarında..
Bahçede hüzünün rengi
Tahta masa yalnızlığın şarkısını söylüyor istemsiz.

Ne zaman eski evimize gitsem bir yanım kalır terkedilmiş bahçede...
Bir yanım kalır soğuk ve yalnız odalarda..
Bir yanım kalır dar sokakların sonunda bıraktığım anılarda.....

03/03/2009