Aysun ikiz kardeşimdir.Çocukken de birbirimizi çok severdik.Okula,kırlara,tarlaya,
bahçeye,oyun oynamaya birlikte gider gelirdik.Birlikte kitap okur,birlikte tartışır,birlikte sinemaya,tiyatroya,pikniğe gider gelir,çok güzel günler geçirirdik.
Bir gün babam Şavşat ilçesinde kurulan perşembe pazarına gitti.Babamın pazara gittiği
günün akşamını tüm aile bireyleri olarak heyecanla beklerdik. Çünkü babam hepimize sürpriz yapar ,hiç beklemediğimiz armağanlar getirirdi.O günde babamın pazarden dönmesini heyecanla bekledik.Babam ,akşam olmadan pazardan döndü.Acaba bizlere neler almıştır diye elindeki poşetlere heyecanla sarıldık.
Babam:
-Yavrularım!Armağanlarınıza sonra bakarsınız.Önce şu meyve fidanlarını dikelim.Küçük kazma ile küçük küreği alıp peşimden gelin ,dedi.Ben küreği,kardeşim Aysun kazmayı alarak babamın ardı sıra bahçeye gittik.
Babam,Barış,sen kirazı çok seviyorsun.Senin için kiraz fidanı aldım.Aysun,sen de eriği çok seviyorsun.Senin için de erik fidanı aldım.Haydi hemen çukurları açalım.Barış,biz çukurları açarken sen de ibriğe su dodur,getir,dedi.
Fırlayıp ibriğe su doldurup geldim.Çukurları açıp fidanları diktik.Babam,ibrikteki suyu
diplerine döktü.
Aysun:
-Ben eriği çok seviyorum.Erik fidanını kurumadan büyüteceğim,dedi.
Babam:
-Bu iyi bir iş bölömü oldu.Barış, sen de kiraz fidanını gerektiği zaman sulayacaksın ,dedi.
Kardeşim Aysun’la fidanlara çok iyi baktık.Altıncı yılda meyve verdiler.Şimdi bu meyve
ağaçlarının altında torunlarımız oyun oynuyor.Dallarına ip bağlayıp sallanıyorlar.Biz de gölgelerinde oturup söyleşi yapıyor,çay içiyoruz.

Müfit AKSAKAL
(Bilgi Ünite Dergisi 3,Başarı Yay. İstanbul 1994)