İçim yanıyor içim kanıyor içim ürperiyor..
Sıkılıyorum şu hayattan, hem de çok.. Daha gecen gün okudum. Canı sıkılan bir insan kendisi gibi olmayan biriyle anlaşamazmış. Biz seninle anlaşıyoruz değil mi? Lütfen anlaşıyoruz de bana lütfen! En azından ben öyle olduğunu düşünüyorum susma konuş haykır bir şeyler söyle dayanamıyorum sesini çıkarmamana, sakin duruşuna, sövmemene, vurmayışına dayanamıyorum. Böyle daha çok canım yanıyor, böyle daha çok eriyorum, böyle daha çok yok oluyorum..Beni seviyor musun…Yoksa nefret mi ediyorsun..bilmiyorum ki bana bir şeyler hissedecek kadar umursuyor musun…Sürekli gözünün önünde duran ancak fark edilmeyen çatlak bir vazoyum.Her gün fark eder gibi oluyorsun ancak göz aşinalığı deyip gelip geçiyorsun halbuki her gün çatlaklarım daha da artıyor. İçime döktüğün sular, üzerime koyduğun çiçekler yüzünden masana her gün sular sızıyor ama sen bunları yanımda duran bardaktan geldiğini düşünüyorsun ben hiç mi aklına gelmiyorum?Bugün camdan bakarken bir sokak lambası gördüm altında minik bir papatya duruyordu sanki ışığın altında parıldıyordu onu fark ettim ben, onu fark ettim ve bunun mutluluğunu duydum o da mutlu oldu bunu hissettim hem de çok..keşke sen de beni hissedebilseydin hissedecek kadar umursayabilseydin…