Benim adım hüzün perisi...Neden mi? Hüznü seviyorum da ondan... Gariptir, hüznü mutluluktan daha çok seviyorum... En mutlu anlarımda bile bir yanımda hep hissederim hüznü, bunun bir sebebi yoktur aslında, hüzünlenmek için ille bir neden aramam kendime, canım ister hüzünlenirim, o yüzden benim adım hüzün perisi....

Depresif ya da melankolik bir insan değilim, sadece bazı duyguların da kıyafetler gibi insanlara yakışıp yakışmadığını düşünürüm hepsi bu... Bazı insanlara çok yakışır mesela mutluluk, yüzlerinde kocaman tebessümler ve gözlerindeki ışıltılı bakışlarla...Bazıları ise beceremez mutlu olmayı, mutluluk onların üzerinde bir arkadaşdan özel bir gün için alınmış ödünç bir kıyafet gibi durur... Ben de hüznü seçtim kendime, denedim, aynaya baktım ve onu yakıştırdım... Bu, benim hiç mutlu olmadığımı getirmesin akıllara, mutlu olduğum zamanlar da azımsanamayacak kadar çok, ama içimdedir mutluluğum, dışarıdan baktığınızda anlayamazsınız, anlamanız da gerekmez zaten...

Sonuç olarak, ben mutlu hüzün perisi... Kime ne yakışır bilmem ama herkesin en azından içinde mutlu yaşaması dileğiyle....