Bomboş bir sayfaya bakmak ile bomboş bir sayfada olmak arasında hiçbir fark yok.Fark insan beyninin hüsran yansımasında....Sorunlar sanki bir küçük İskender dizesinin ölüme ortak olması kadar olanaklı hatta olmuş.Bir kitapla ölüme gitmek varken bir kitabın insana yeni bir hayat sunması gerçek olamaz.Bir kitap okumuştum,gereksiz bir cümleyle başlayıp,bomboş bir sayfayla bitiyordu.Sayfanın boşluğu ilk bakışta kurgulanmamış bir son gibi gelebilir,fakat diğer sayfaların doluluğu gibi o sayfanın boşluğu da kurgulanmıştı.Belki bir saçmalık ya da yazarın kurtulamadığı çocukluğu olarak yansıtılabilir ama aslında onlarca sayfanın tamamlayamadığı tek cümle o sayfanın grimsi beyazlığında saklanmıştı.Boşluğun insan zihninde yansımasının yeni boşluklara neden olacağı sanılır fakat boşluk daima yeni çağrışımlara gebedir.



not:bu yazı aslında bir eşya üzerine yazılmıştır fakat dinleyen herkesin yalnızlıktan bahsetmesin yazıya isim vermiştir.