Fısıltılar, uğultular… sanki soğuk bir kış akşamında, rüzgarın varlığı pencereler ardında. Ürkütücü. Bilinmeyenin korkutucu hayali bakışlarda. Donuk.
Sadece rüzgar mı var korkutan, bir kış akşamına dair. Ürküten anlaşılmaz sözcükleri mi rüzgarın. Anlayamamanın, bilinmeyenin endişesi mi içten sessizce konuşulanlar?
Sıcak bir şömine alevi değdiğinde bile erimez mi korkular gözlerde?
Eğer tüketemiyorsan içinde tüm korkularımı, çelişkili ifadelerimi, şömine alevinden farksız mı ki uzak sıcaklığın…
Güzel bir şarkıdan melodilere dönüşmüyorsa rüzgarın uğultusu, kollarındayken, o zaman yalnızlıktan başka ne ifade eder ki varlığın?
İçimden sessizce konuştuklarım sır gibi kalıyor içerde. Ne ben sözcüklerle ulaşabiliyorum sana, ne de sen sözcüklersiz akabiliyorsun bana.
Yakınımdaki yabancımsın şuanda.