Köyün birinde, namaza niyaza yüzü olmayan Hüsnü Efendi varmış. Farz, sünnet ve müstehap nedir pek bilmezmiş. Namazlarını bayramdan bayrama kılarmış. Yine bir bayram günüymüş. Bayram günü, erkenden uyanamamış, uyandığı vakit saatine bakmış ki vakit çoktan geçiyor. Tar telaş, bir abdest alıp tutmuş caminin yolunu.
Koşa koşa, ter gön içinde kalarak camiye ulaşmış. Bakmış ki cemaatin hepsi de ayakta elleri bağlı kıyamda duruyorlar.
Hüsnü Efendi, bakmış sağdan soldan çıt çıkmıyor, demiş ki:
“Hey cemaat! Farzı mı kılıyorsunuz, sünneti mi?”
Cemaatte çıt yok.
Hüsnü Efendi biraz beklemiş, cevap gelmeyince:
“Hey köylü! Farzı mı kılıyorsunuz sünneti mi?”
Cemaatten yine cevap yok. Biraz daha beklemiş:
“Hey cemaat! Farzı mı kılıyorsunuz sünneti mi?” Demiş.
Cemaatten yine ses yok.
Artık dayanamamış demiş ki:
“Hey cemaat! Muhanetin ocağı batsın; farzsa farz, sünnetse sünnet diye bir cevap vermediniz. Uydum imama Allâhü Ekber” deyip uymuş imama.
22.08.2010
Davulbaz Köyü/Akdağmadeni