BİR KADIN YAŞARDI
Bir kadın yaşardı bir zamanlar bu sokak da
Oda doğmuştu bir tarihten bir bebek olarak
Onunda anasının babasının yüzü gülmüştü
O doğarken
Oda umutlar ekmişti gönül tarlasına oda
Gitmişti okullara oda dinlemişti masalları
Soğuk kış gecelerinde sıcacık sobanın başında
Ve bir gün geldi oda sevdi delicesine
Gizli gizli buluştu sevdiğiyle
Mormenekşeli bahçelerde tek isteği sevdiğine
Kavuşmaktı,
Sevdiğinin adını kazdı yüreğine ve düşledi
Bir kibritte yandı bir poyraz esip uçurdu ikisini de
Acımasızca çok uzaklara,
Ve hep özledi
Ve hep bekledi
Ve hep düşledi
Ve hep sevdi
Ve hiç unutmadı gönlündeki sevdasını
Sonra bir vefasızla evlenip gitti çok uzaklara
Köhne bir evde yaşadı,küçük bir köyde
İki çocuğu oldu ikisi de erkek
Zaman durmuştu artık zamansız yaşıyordu kadın
Gömmüştü takvimleri geçmiş yıllara
Artık düşler anlamını yitirmişti onun için
Artık beklemiyordu hiç kimseyi
Artık gülmüyordu yüreği ve yıllar geçerken
Kırışıklar artıyordu yüzünde umutsuzluk gözlerine
Ak saclarına dolarken ilkbaharken sonbahara dönüyordu
O zaman korktu,sıkıştı yüreği ,
Artık mehtaplı gecelerde dolaşamıyordu
Yağmurun altında haykıramıyordu sevdasına
Artık mektup yazamıyordu gönül dolusu
Artık beklemiyordu umutlarını çoktan ölmüştü
Gönlündeki kanadı kırık kuş
Ve yapa yalnız kaldı bir gün dalında kopan yaprak gibi
Savruldu boşluktan dolandı durdu sarhoş sarhoş
Konmak için sevdiğinin yüreğine ama hiç konamadı
Sevdiğinin yüreğine,
Ve bir gün tüm şarkılar sustu ,
Ve tüm rüzğarlar dindi
Ve tüm kuşlar çekip gitti
Gönül kuşunun peşinde özlediği yere
Sevdigine,sevdasına,sesiz ve sedasız gitti
Bir kadın yaşardı bir zamanlar bu sokakta
Artık yaşamıyor
Yaşatmadılar öldürdüler
Kim bilir ne acılar çekmişti ah bile bilseler ah
MEHMET ÇİFTLİKLİ