Sen beni sevemedin.Bende birşeyler hoşuna gitti ama asla ait olmadın bana.Ah,saçlarının rüzgarıyla savrulduğum...Ben seni bunca özlerken aklına bir kez olsun uğrayamadım değil mi?Hep başkası oldu aklında.Onları benden çok sevdin . Biri benden daha uzundu,diğeri sarışındı.Ben sıradandım,oturduğum yerde kaldım.
Güzel çocuk...Aslında ben daha sana birşey yazacak kadar büyümedim.Sen her insanın biraz çocuk yanı,biraz da olgunluk düşü olmalısın.Benimse sadece çocuk yanımdın.Olgun halimle sevemedim hiç seni,sen büyümeyecek kadar güzeldin çünkü.Sen büyümediğinden ben de büyümedim.Bak karşındayım,ufaldım,küçücük kaldım.
Beni hiç sevemedin,sevmeyi bile denemedin.Aslında sen kimseye bağlanmadın ki.Çocuktun,düşlerini annenin kucağında unutmuştun.Gülüşlerin gerçekti evet ama sevmelerin geçiciydi.
Oysa ben senin kimseyi üzmeyeceğinden emindim.Sevdin mi tam seversin sanıyordum.Bir gözümde masum,diğerinde uçarıydın.Tüm üzmelerini çocukluğuna verdim.Sen kötü olamazdın.Hatta bazen halimi anlar hatrımı sorardın,dedim ya kötü olamazdın sen...
Belki de herşey benim bakış açımdı.Çünkü ben elinde kan görsem bile ’Eli kanamıştır’derdim.Birini öldürebilme ihtimalini hiç düşünmezdim.Sana öyle derin güvendim yani.
Oysa seni sevmek ümitliydi.Sen ’belki severlerim’ arasında ilk sıradaydın.Ellerin vardı,saçlarımdaydı.Bazen ellerin benim sanırdım.Sözde ellerin saçlarımı sen de beni severdin.Ben çok pis umutlanmıştım .Sen umut vermenin en güzelini bilirdin.Elimde olsa sana ’Umutlarını da al git.’ derdim.Aslında elimdeydi de...Ama aldanmak hoşuma gitmişti.Seni anlık da olsa benim sanmak...Paha biçilmezdi.
Gözlerini,burnunu,saçlarını,kaşlarını özlemedim.Sadece çocuk yanlarına özlemim...Ne yalan söyleyeyim bir de ellerine...Ellerin saçlarımı bıraktı gitti ve hiç bir saç terkedildikten sonra bu kadar gözyaşı dökmedi.