Meçhule dönüşmüş bir hayatı yaşıyorum..
Ucu bucağı olmayan,çıkışı olmayan sokak gibi..
Bir labirentte benliğimi kaybetmiş gibiyim,ordan oraya koşuşturuyorum.Çıkışı bulmak bu yaşadığım buhramdan kurtulmak için OLMUYOR...
Hayat dedikleri bumuydu!Yaşam güzelliklerle dolu diyen,yaşadığın her gün,aldığın her nefesten keyif alacaksın diyenler hani neredeler şimdi..
Ben hiç keyif alamadım ne bu hayattan ne oynadığım oyundan nede mutsuz iken mutlu gibi görünmeye çalışmaktan..Yaşarken ölmek dedikleri bu olsa gerek..

Hayat dersinde baş rol kapmaya çalışırken figuran olmuşuz bilmeden..

Zaman dilimi denen kavram hiç birşeyde anlam bulmuyor.Yitiriyorum bir bir elimde olanlarıda,tüketiyorum günlerimide sevdiklerimide.
Keşkenin ne demek olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum.Keşkelere çıkıyor her yolum..
Yüreğimin beni sürükleyerek götürdüğü,çektiği,içine aldığı her an kasırgalar kopuyor bilinmezliklerde..
Bir şairin mısrası,bir çocuğun göz yaşı,bir annenin duası kadar masum değil yaşamışlıklarımız..
Ne görüldüğü kadar kolay..Ne kolay olduğu kadar basit değil işte.
Çeken bilir demişler derdin kahrını,yükün ağırlığını..

Sevda ise geldimiydi başa..Bir kor değil,bin alev topu düştüğünde yüreğine..İnceden kaplayan sızına dur,sevdaya çekil git başımdan diyemiyorsun işte...
Mantığa yenilmiş gönlüne söz geçiremezsin kii... :(

K@sırg@