Sene 1992 , aylardan kasım. Harran’a tayin olalı henüz iki ay olmuştu.Eşim Harran’ın ikinci kaymakamı, bizden önceki kaymakam ilçede pek kalmamış, vali yardımcısı olarak Urfa’da kalmış, makam şoförünün eşi hamile , bana da ayak üstü "Hoşgeldinize "geldi.Zaten birkaç gün sonra da doğum yaptı.
Ben de doğumdan hemen sonra gidemedim. Ama okula gidiş ve gelişlerde hep onların kapısından geçiyor,, her seferinde bir uğrayıp, "Hayırlı olsun" demek istiyorum ama,okulda idareci olduğum için,işlerim çok yoğun oluyor ve hep geç çıkıyorum. Her defasında da "Yarın erken çıkar ,uğrarım ." diyorum. Bu yarınların gelmesi pek mümkün görünmüyor.En sonunda ayıp olduğunu düşünerek, uğrama zorunluluğu hissettim. ve zillerine bastım.
Kapyı beş yaşlarında ,saçları gür ve dağınık bir kız çocuğu açtı, açmasıyla beraber geriye dönüp, heyecanla içeriye koştu ve çok yüksek bir sesle,
"Aney, gız aney, kaymakamın arvadı geldi ." dedi.
Meğersem benim her okula gidiş,gelişimi takip eder,"Aney, kız bu arvat niye bize heç gelmeyi?" diye sorarmış. Ben zile basmadan biraz önce de yine aynı şekilde soruyurmuş. Heyecanı biraz da ondanmış yavrucuğun.