Gök yüzü tatlı bir aydınlığa gömülmüştü.Mehtabın sessizliği ortalığı mazisi üzerine çökmüş bir hayale dönüştürmüştü.Güneşin ışınları odamın penceresinden içeri süzülerek gözlerimin açılmasına sebep oldu.Yıllardır içimde bir burukluk hissediyordum ama kimseye açamıyor,kimseye söyleyemiyordum.Yüreğimde volkanlar yanıyordu,hislerimi hep hafi tutuyordum.Gönlümde bilmediğim ve anlayamadığım arzular beni yolunu şaşırmış bir garibe döndürmüştü.Odamda penceremden baktığımda karşıda mor dağları seyrederken içimdeki yanlızlık korkusu kasırga gibi esiyordu.Ilgıt ılgıt esen sabah rüzgarı berrak bir su gibi paslı yüreğimi temizliyordu.Yıllardır erişilmesi güç hayallerin peşinden koştum durdum,lâkin onlara bir türlü ulaşamadım.Bazen kırık aynların karşısına geçip kendime baktığım zaman,sonbahar mevsiminde solgun ağaçlardan sararıp düşen yapraklar gibi kaderin acımasız rüzgarının önünde çıkmaz,karanlık bir boşluğa doğru savrulup duruyorum sanki.Güneşin iyice doğmasını bekleyen hüzünlü gözlerimden dökülen kanlı yaşlarım kahırla yüreğime yığılıyordu.İnsanlar sabahın erken saatlerinde pencerelerini yeni bir mutluluğa açarken,bense seher vakti sessiz bir günün hüzünlü ve acımasız boşluğuna terk ediyordum kendimi.Bu hüzünlü sabahımda tatlı hayallerimi nakş ediyordum tarumar kalbime.Yıllardır bir umut,bir sevgi,bir mutluluk ışığı yanmadı şu karanlı, elem dolu dünyama.


Devamı var...




MEHMET ÖZTÜRK
RİZE/KALKANDERE