Anlayamıyorum, yaşayan biz miyiz;yoksa gerçekleşmeyen hayallerimiz mi?
"Şu üç günlük dünya" diye diye ne kadar hayalimizi, hedeflerimizi erteledik.
Ya da gerçekleştiğini düşündüğümüz hangi düşünce aslında bizi temsil etmekte?
Etrafımı dikkatli gözlerle takip ediyorum hayatın her türlü hovardalığını yaşayan da arayış içinde, çoluk çocuğu içinde mazbut yaşayan da...
Bazen düşünüyorum da her şeyi terk edip bir dağın başında tefekküre dalayım.
Benimkisi de laf mı sanki dağ başları o kadar ıssız yerlermiş gibi konuşuyorum.
Belki de eskiden kaldı insanlardan uzak münzevi bir hayat sürmek,bir lokma bir hırka düsturuyla yaşamak.
Bu satırları okur mu bilemiyorum ama çok sevdiğim bir dostumelimi eteğimi çekip sadece ahirete yöneleceğim diyerek çekip gitti.Nereye gitti, kime yar oldu, mutlu mu bilemiyorum ama o da bir gidişle gitti.Gidince ona dedim ki :" Kalbin seni nereye götürüse oraya git.Çünkü senin kalbin çok saf, onun yolunu takip et.Ama günün birinde kalbinin saflığı eksilirse ne olur onu terk et.Onu terk edince ben hep buralarda kimsesizlik deryasında,çaresizlik caddesinde üzerine ümidin ve mutluluğun düşeceği yalnız kaldırımlar olarak seni ve tüm dostlarımı bekleyeceğim.Çünkü bu kaldırımlar ümitsizlik içindeki kimselerin geleceği ve sığınacağı son durak olacaktır.

Hayallerim, dostlarım, ümitlerim ne olur gelmeniz gerektiği an gelin.
Yoksa şair Necip Fazıl’ın dediği gibi "gelme artık neye yarar..."