Çocukluğumuzun geçtiği o kenar mahallemizde,
Küçük ama sevimli bir şekerci dükkanı vardı..
Çocukların hayallerini süsleyen cinsten çikolatalar
Ve koca-koca kavanozlar da renk-renk akide şekerleri vardı..
Her sabah okula giderken geçerdim o dükkanın önünden,
İçeride ki koşuşturmalara bir anlam veremezdim..
Beyaz önlük giymiş adamlar;
Ellerindeki dolu tepsileri boşaltır,
Aynı hızla geri dönerlerdi..
Ne kadar da şanslılar diye düşünür,
Ve onların yerinde olmayı ne çok isterdim! !
Şimdi hatırlıyorum da o zamanlar bir hikaye vardı;
Ormanın içerisinde içi-dışı çikolatadan yapılmış bir ev vardı,
Evin sahibi olan cadoloz kadın tatlı dili ile çocukları kandırır,elleri ile beslerdi.
Herşeyden habersiz olan çocuklar da durmadan tıkınırlardı,ah ne güzel..
Meğer cadolozun niyeti de çocukları yemekmiş..
Bizim dükkanın sahibi o tonton dedenin cadıya benzer bir tarafı yoktu elbette,
Ama ben her dükkana girdiğimde o hikaye aklıma gelir,
Ve içimi bir ürperti kaplardı..
Aslında şanslı sayılırdım bir bakıma;
Çünkü çok fazla korkmama gerek kalmazdı,
Öyle çok fazla giremezdim zaten o dükkana..
Tonton dedenin çocukları yeme gibi bir alışkanlığı yoktu,ama ne farkeder ki..
O da parasız vermiyordu işte..
Utanırdım canım annemden para istemeye,
Benim şımarma gibi bir lüksüm de yoktu!
Hiç unutmam bir gün isteyecek oldum,ne diyeceğini şaşırdı kadıncağız
Ve çıkarıp son parasını verdi bana..
Gece babamın bağırma sesleriyle uyandım..
’Zaten boğazımıza zor yetiştiriyoruz,sen har vurup harman savuruyorsun’
diye azarlıyordu annemi..
Annem söylememişti son parasını bana verdiğini,
Bu iyiliğine karşılık ben de bir daha para istememiştim ondan..
Şimdi,ne zaman bir şekercinin etrafında bir çocuk görsem
Tutar kolundan doyasıya çikolata yemesi için sokarım dükkanın içine..
Belki Hansel ile Grather’in çikolata evindeki hikayesini bilmez
bugünün çocukları..
Ama eminim beyaz çikolatadan yapılmış bir kanepeye de hayır demezler...

Yasin Avcı