Bir dilenci geçti yanımdan üstü öyle pistiki kalbimde bir acıma duygusu belirdi çağırdım ve eline yirmi ruble tutuşturdum dilencinin dediği tek şey tanrı seni korusun oldu ve gitti sonra kendimi onun yerinde düşündüm kıyafetim yırtık saçım sakalım birbirine karışık insanların hor bakışları kısacası yaşayıpta ölü olmak gibi yaşamanın ve mutlu olmanın tadına varamamak bir kadını sevip söyleyememek tanrının verdiği hağleye ulaşamamak bir lokma ekmek bir yudum su için saatlerce bir köşede oturmak kolay sanılıyor ama değil bende kolay sanırdım ama beni asıl üzen dört beş yaşındaki çocuğun soğuk bir günde han duvarının dibinde açbilaç dilendirilmesiydi çocuğa dibinde oturduğu handa karnını doyurması için yemek ısmarladım hancı bir bana baktı birde çocuğa çocuktan adeta tiksindiği beliydi çocuk için getirdiği yemeği adeta köpeğin önüne kemik atar gibi atıp gitti çocuk yemeğini yedi ve sonra kaltık ve hancıya üzerimde olan onbeş rubleyi verdim ve çocukla handan çıktık çocuk hayatında yediği en güzel yemek olduğunu söyledi belki hayatında düzgün ydi tek yemek benim ısmarladığım yemekti kısaca hepimiz insanız tanrının çocuklarıyız bu asırlardır böyle ve değişmezde değiştirilemezde