Ateş hattında bir dal nikotinle senden bana miras kalan sığ düşünce zincirinde bir oyun tutturdum. Sek sek sek.. bir bir kopar zincirleri gücün yettiğince. Halkaları döndür avucunda dört duvar arasında. Gün gelirde düştüğümüz mapushaneden çıkarsak, doğru martılara.. İzmir güneşine.. Kaçak mülteci kayıklarına selam olsun o zaman. Tutunamadık, kovulduk bize pek dar gelen bir hercai kuş yuvasından.

Güzel martılarım, sakın gelmeyin kuzeye.. Üşütür buralar sizi.. Ben hala kıyamam size..
Sözüm var, bir gün fani ve mavi bir ışık huzmesinde bir damla kızıl sıcaklık ararken size yem serpeceğim. Şizofren gülümsemeler dudağımın hırçın dalgalanmalarıyla dans etmekte. Ne biçim bir yer bu yahu ?

Umut denen aldatmaca bile tehlike kokuyor. Bir kilisenin çanları çalıyor. Ben dönüyorum kendi etrafımda ruhuna merhamet edilmemişçesine. Bir ezan okunuyor sanki dağların arasından. Lakin bulamıyorum o sesi bir türlü, erişemiyorum artık sen çığıran türkülere de. Kulaklarım uğulduyor.. Tehditvari, çızırdayan bir tv’ye eşlik eden bir ses yükseliyor ardından kulübeden.

Dikkat, dikkat ! : “ Lütfen birini kanatmadan önce ruhunuzdan sağduyunuzu çıkarmayın,
Çıkarmayın ki sona geldiğinizi hissettiğiniz de insan kalın, insan..”

Ege’m.. affet beni, kabul et sonsuz merhamet deryası sularına;
haberin ola, sana geliyorum.. İnsanlıktan çıkıp balığın olmaya,metamorfoza..