Sensiz geçen karanlık günlerin ardından yeni bir güne daha başladım.ne tuhaf oysa ben sensiz yapamam zannetmiştim.belki de yapamıyorum.ne tuhaf şey şu hayat ne kadar çok şey alıp götürüyor insandan gün geçtikçe daha iyi anlaşılıyor yaşam. Ben ise bir okyanusun akıntısında kaybolup gidiyorum karmaşık duygular denizinin içindeyim yine.birbiri ardında sıralanmış gerçekler düşünceler yıpranmış duygular geçmişte kalanlar ne varsa su yüzüne çıkıyor hepsi.bir bir canlanıyor yaşanmışlıklar,kareler yerine oturmaya başlıyor ben ise bu düşünce yığının arasında yok olup gidiyorum. fırtınada kaybolan gemi gibi oradan oraya savrulup duruyorum.kanadı kırık bir kuş gibi çırpınıp dururken sonbaharda dökülen yapraklar gibi tek tek dökülüyor hayallerim umutlarım .ve ben omuzlarımda yılların verdiği bir yorgunluk,yarım kalmış bir hayatın gölgesinde senden geriye kalan hatıralarla avutuyorum kendimi. hele birde sen olmayınca daha da zor oluyor.seni göremeyip elini tutamayınca el ayak çekilip akşam olunca geceleri kopan çığlıklarımı kimse duymuyor kalbime gömüyorum sana dair her ayrıntıyı. küçük bir kıvılcımla başlayıp içimde büyüyen büyüdükçe güzelleşen aşkını,sevdanı,gün geçtikçe artan hasretini,beraber geçirdiğimiz geceleri,sana ait her şeyi kalbime gömüp gidiyorum buralardan.uzaklarda yaşıyorum aşkı sevdayı artık ne sen ne ben bulamayız o eski günleri şimdi sen yitik bir şarkının son ezgilerisin dinledikçe bütünlendiğim kendimden bir şeyler bulduğum bana seni hatırlatan en güzel ezgisin. ben ise bir şairin şiirinin son mısralarında saklıyım şimdi. Yıllar sonra dönüp arkama baktığımda gördüğüm sadece birkaç güzel anı. sen ayrı yerde ben ayrı yerdeyim şimdi.öyle özlüyorum ki seni.içimde senden kalan aşk parçaları.