Sahipsiz sevgilerde doğdum ben, sahici yalanlarda doğdun sen. Kimsesiz sevgilerdi bölen ilk hıçkırıklarımı. Sen doğarken ağlamamıştın bile, en fazla gülücüklerin boğmuştu yalanlarını.
Büyümeye başladık sonra yavaşça. Biz büyüdükçe daha da sertleşti dünya. Sen devam ettin yalanlara, bense koyuldum sahipsiz sevgileri aramaya. Dedim ki; iyi ki vardım ben, iyi ki olmuştum. Sen yoktun daha mutsuz olmuştum. Sonra sustum.
Genç miydik sonra? Çocuk ruhlu, yelken yürekli meleklerdik. Sevdik mi, sevildik mi? Yoksa kaybolan biz miydik? Ne gördük daha ne geçirdik, ağlamayı öğrenmeden yalanlara geçtik. Sonra sen geldin susuz bir gecede, düzen değişti en son hecede. Yalansız, tertemiz, dupduruluğunla gelmiştin, ama gölgen de vardı ayak dibinde. İyi ki vardın sen, iyi ki olmuştun. İyi ki vardım ben, iyi ki bulmuştum. Sonra sustum.
Uyandık rüyalardan, yetişkin olmuştuk. Beş sene önceki meleksi ruhumuz şeytanlıklara açıldı zamanla. Neye yetişmiştik, ya da yetiştirilmiştik? Uzansak yetişemeyeceğimiz sevgileri ancak cebimizde taşıdık, bir konyak şişesinin dibinde. Seni yazdım saydam kâğıtlara, şişenin dibindeki son damlayla, denize attım doğum gününde. Sonra mutluydum. İyi ki vardın sen, iyi ki doğmuştun. İyi ki vardım ben, güçlü olmuştum. Sonra sustum.
Yıllar geçti yine bir kumaş teğelinde. Döküldü düğmeler saçıldı yerlere. Omuzlar düştü, yavaşladı adımlar. Geriye ne sınırlar kaldı, ne de konuşulası yalanlar. Kalplerimiz kırıştı, damarları sıkıştı. Bir bastona muhtaç dengemiz, ağarmış saçlarımıza karıştı. Geriye ne aşklar kaldı, ne yaşanan acılar. Yine de dedim; İyi ki vardın, iyi ki olmuştun. İyi ki vardım, seninle solmuştum. Sonra sustum.
Ölüm çaldı kapımızı sonra, en müsait zamanında. Usulüyle gelmişti kapımıza, bir elinde çiçekler, bir elinde çikolata. Güldük yüzüne el eleydik. Hatırladık, bir zamanlar alay bile etmiştik. Sonu gelmişti artık bu kirli yaşamın. Doldurduk bavulumuza bitmeyen sevgimizi. Ruhlarımız kenetli, korkusuzca dedik;
İyi ki vardık biz, iyi ki olmuştuk
İyi ki birlikte yok olmuştuk.
Sonra sustuk…