Sevdam;

Dün gece, aniden saplandın beynime yine. Hoş hiç çıkmıyorsun ya… Gecenin bir vakti, yerimden kalkıp pencereyi açtım, dalgın düşüncelerimle. Yıldızları seyrettim bir süre.

İki parlak yıldızı, ikimiz için seçtim. Biri sen, biri ben… Gökyüzünün enginliğinde, birlikte süzüldük. Diğer yıldızlara misafir olduk. Aya gittik. Suyun olmadığını söylüyorlardı ya hani ay da; bir parça yağmur bulutunu, rüzgâr bizim için getirdi başımızın üzerine. Yağan yağmurla, sırılsıklam ıslandık birlikte.

Sarıldık birbirimize. Sonra; tekrar süzüldük, sıcak yaz akşamlarında dağların zirvesine. Kıştan kalan karlardan, limonata yaptık; buz gibi…

Bir teleferiğe binip, şehrin yanıp sönen ışıklarını kuşbakışı izledik gökyüzünden. Bir dağ yamacına indik sonra. İrice bir kaplumbağa, ağır ağır gidiyordu önümüzden. Birden, bir evimizin olmasını çok istedik. Kaplumbağadan rica ettik, evini bize vermesini…

Öyle çok sevdi ki, bizi kaplumbağa, hemen çıktı evinin içinden. ‘Buyurun, güle güle oturun. Asrın âşıkları.’ Dedi. Kaplumbağanın, o anki halini hatırlıyor musun? Tüyü yolunmuş tavuk gibi kalmıştı zavallı.

Kaplumbağanın üzerine, senin bana hediye ettiğin, beyaz ipek mendili örtüverdim hemen. Dağın yamacında gidişini hatırlıyor musun? Beyaz mendilini sallaya sallaya, barış elçisi gibi gidiyordu dağlarda.

Sonra; irice bir mantarı masa yaptık küçük evimize. Işıl ışıl yanan ateş böceklerini, mum gibi sıraladık romantik masamıza. Öyle güzel parlıyorlardı ki böceklerimiz; kır çiçekleri kendiliğinden geldiler yanımıza. Salyangoz kabuklarından yaptığımız vazolara, yerleştirdik çiçeklerimizi.

Minik evimizle dolaşmaya başladık dünyayı. Gül bahçelerinden geçerken, bülbüller çekti dikkatimizi. Bülbülden rica ettik, şarkılarını bize de söylemesini. Kaplumbağa gibi, bülbül de çok sevdi bizi. Hemen bizim dama uçtu kanatlarını çırparak. En güzel şarkılarını bizim için söylemeye başladı.

Az ileride, yerlere kadar sarkan salkım söğüt takıldı gözlerimize. Sevişen kumrular yuva yapmışlardı dallarına. Bir an düşündüm. Kumruların aşkı mı daha büyük, yoksa bizimki mi?

Aslında ben boşuna düşünüp beynimi yoruyorum. Kaplumbağa kabuğuna sığabildiğimize göre, elbette bizim aşkımız daha büyük! Öyle değil mi aşkım?

EMİNE/ MANİSA/28/07/2010