Hani ayrilik acisi cok zor derler ya! Dogru bir söz.Insan sevdiklerinden ayri kalmaya görsün,her zaman hasreti burnunda tütmeye devam eder. Iki oglumdan da uzun süre ayriyiz.Cok uzaktalar.Almanyada.Neyseki ayriligin gerekcesi „yurt disinda okumak“olunca insanin yuregi bu hasrete dayanmak zorunda kaliyor.Oglanlardan büyügü gideli bes yil,kücügü ise bir yil oldu.

Esim ve kizim Aysu ile birlikte Almanyaya gitmeye karar verdim.Ucagin kalkis gününe dek her zamanki gibi rutin islerime devam ediyorum.Pazara cikiyorum,v.b.

Bir taraftan Almanyaya gidecegim diye sevinirken,diger taraftan ed.def.nden dost oldugum Emine 45 in torununun astsubaylik sinavlari icin yanimizda bulunmasindan, kendisinin de bir haftaligina yanimizda kalmasindan dolayi sevincimiz ikiye katlanmisti.Benim nasil bir yasanti icinde oldugumu bizzat gozlemlemis oldu.Pazara birlikte gidip, tezgahin kurulmasinda ve toplanmasinda yardim etmisti.

Gidis gunu geldi catti.Evde hazirliklar bitmek uzere.Oglan,telefonla talimatlar yagdiriyor,Almanyadan.Mutfaktayiz.Ben de Emine 45 e:

„ Siz de evden ayrilirken su vanasini acik birakmayiniz,kapiyi kilitlemeyi unutmayin v.s „ diye soylerken birden aklima pasaportlar geliyor,esime :

„Hanim su pasaportlari getir de kontrol edeyim“

Biraz sonra pasaportlari,masanin uzerine firlatiyorum:

„Tuh Allah cezasini versin!Vizeler geceli tam bir ay olmus.“

Ruh hali,hercüment halde.Sevincin yerinde yeller esiyor.Aysu,aglamaya basladi.Hanimdan yedigim firca hat safhada,Emine 45 saskin.Ben süt dökmüs kedi gibiyim.

Neyse dört gun sonrasi icin biletler tekrar rezarvasyon yapildi.Ben de bu arada sakarligimi telafi ettim.Vize islemlerini tamamladim.O gun geldi catti.Istanbuldan Kölne oradan da Hannovere kara yolu ile gidecegiz.

Ucaga bindik.Aysu,penecere kenarina kendini atti.Sozde disardaki manzarayi izleyecek.Ucagin havalanmasiyla Istanbuldan ayrildik.Birden bire her sey karanliga büründü.Ciliz isiklar da kayboldu.Aysu,

“baba ben manzara göremiyorum“dedikce gülmeye basladim.

Yapilan anonsta.onbir km.irtifada oldugumuz belirtiliyordu.Gökyüzündeydik.Ucagin motorlarindan gelen sesler,ugultu halinde kulaklarimiza yanki yapiyordu.Hava boslugunda “takir,tukur“sesler geliyordu.

Üc saat sonra Kölne indik.Polis,yesil pasaportlarimizi inceledikten sonra ing.olarak anlasmaya basladik:
- Almanca bilmiyorum.

- Ingilizce?

- Evet.

- Ne kadar kalacaksiniz?

- Iki ay.

- Neden Köln de, Hannover degil?

- Ucuz biletle Koln.Kara yolu ile Hannover.

- Peki,gecin.

Dönen paletlerin üzerinden bavullarimizi aldik.Disardarda bekleyen cocuklarimla kucaklastigimizda dünyalar bizim olmustu adeta.Hasret bitmisti nihayet.Büyük oglumun kullandigi arabayla yola koyulduk.Uzun bir kara yolculugundan sonra takriben 3.5 saat sonra evdeydik.Gün agarmis olmasina ragmen hava pusluydu.Günesli günler,Türkiyede kalmisti.

Yatip dinlenmedim.Sabah kahvaltisindan sonra hep beraber yürüyüse ve cevre gezintisine cikmaya karar verdik.Zaten köpeklerini gezintiye cikaran Almanlar,sokaktaydilar.Evin arka tarafindaki ormanlik alanda kisa bir yürüyüs yaptik.Her taraf tavsan kayniyordu.Ziplayip duruyorlardi yol boyunca.

Ögleden sonra sehir merkezine geldik.Binalar hep uc katli.Betonlasma diye carpiklik yok.Sehir,dogayla ic ice.Kenarlarda ve cadde ortalarinda boydan boya ihlamir agaclari uzanmakta.Yesilin her tonajini görmek mümkün.Belediye binasinin önündeki suni gölün etrafinda kisa bir tur attik.Ayaklarimizi gölün soguk sularinda dinlendirdik.

Gözlerim, cayirlarda oturan genclere takildi.Gözlerime inanamadim.Gördüklerimde bir yanlislik mi vardi acaba?Lezbiyenli ve homoseksüelli sevismeler,ulu orta yapiliyordu.Oglum,saskinligimi anlamisti:

„Burada böyle seyler normal baba.“ Dese de ben,

„Ulan her seyin bir raconu var.Boyle sevismenin Allah belasini versin!” demekten kendimi alikoyamadim.

NOT: Yeni klavyeye bir türlü alisamadim.Kusura bakmayin.


DEVAM EDECEK!..