Gölgen... O soğuk gölgen yanında artık.Geç olmadan tut ellerini, zaten gecikmiş düşlerinin pişmanlığı sarmış her yerini.Sararmış bir şehrin en tiz sesini dinlerken, mekanik dünya özletmiş kendini...
Bir kurşun en tatsız bestesini dinletiyor. Yollarda birileri ağlıyor. Çöpçüler aşk cesetlerini siyah torbalara dolduruyor. Bir kutu içinde kristal kadehini tutuşturuveriyor elime, kendi adını bile unutmuş adam. Kırmızılığına aldandığım bir şarap oluyorsun sen de; tadı acı,iç yakıcı...
Sanki yaşanmamışlığın tadı çıkıyor her yudumda. Sanki çiçekler parçalanıyor dallarında. Bileklerinden yakalanmış bir şarkıdayken sen, anahtarı kayboluyor gül kurusu şiirlerin ,beklerken kapısında.
Bir kağıt en beklenmedik çiziğini atıyor üşüyen bedenlere. Karşılarında birileri gülüyor. Şırıngalar, aşk kanlarını çekiyor. Bir iğne ucuna geçirilmiş ip, kendi sesini bile duymayan kadını önüme savuruyor. Sıcağına kandığım bir esinti oluyorsun sen de; dağıtıcı, aldatıcı...
Sanki yanmışlığın acısı çıkıyor her rüzgarda. Sanki nehirler taşıyor yataklarında. Susmaktan yargılandığın bir mahkemedeyken sen; zinciri kırılıyor hücrelerin, ürpertici koridorlarında.
Ruhun... O savunmasız ruhun içinde artık.Geç olmadan sil gözlerini,zaten kurumuş pınarlarının çatlakları sarmış her yerini.Hızlanmış bir trenin en sancılı sirenini dinlerken, paslanmış raylar saklamış yüzlerini...