Başkalarının hayatlarını yaşadık hep... Yönetmende bizdik

senaristte belki ama oyunculara bağlı kaldık hep...Onları bile

biz seçmedik bazen... Geldiler sormadan girdiler oyuna..,’Hayır’

kelimesi uzak kaldı lugatımıza ’Evet’le yer değiştirdi çoğu

zaman...
Bazen sustuk.. Onunda anlamını kendileri koydular, istedikleri

gibi yordular.. Aslında en yücesi değilmiydi çoğu kelimenin, çoğu

sesin, çoğu hareketin...Susmak anlatırdı hayatı..;
Hayatında bir dili vardı oysa.. O susmayı seçti diye lal olmakla

suçladık hep ..Ama o hep güldü içten..Sustu ve yazdığını

oynadı.. oynattı...
Kadere inanmadık bazen tüm güç bizimdi ya hani o en büyük

düşmanımızdı o yüzden es geçtik onu.. Yok dedik inkar ettik..

Biz varız dedik ..Evet vardık belkide o var diye

vardık..düşünmedik ...
evet düşünmedik biz çoğu zaman.. Hayatın raks makamında kaldık

.. figürlerden başka bişey olmadı aklımızda.. motiftik hayatın

en köşe kenarında.. iğneli ipliğin en acıttığı noktada..bizi biz

yapmak için acı çektiğimiz noktada..

Tuğçe Kocaoğlu...