Bugün sabahın erken saatinde uyandım yine.Güneş eli kulağında doğmak üzere.Yine o asi gecelerden birini yaşadım.Güneşin doğup doğmaması bile beni ilgilendirmiyor.Yine koptum hayattan.Gecelerden nefret ediyorum bazen.Yanlızlığımı, acılarımı, sırlarımı hatırlatıyor bana.
Off! Yine kabuslarım başladı.Acı gerçeğim ,hiç kimseye anlatamadığım.Yıllardır içimde çöreklenmiş yılan gibi,içimi sızlatıyor be annem.
Zaman ilaç diyorlar, inanmıyorum artık.Uzun yıllar ama çok uzun yıllar geçti aradan.Bana ilaç olamadı.
Kadermiş boş laf,savsata başka bişey değil.
Deliler gibi kitap okuyorum.Deliler gibi yürüyorum.Belki çözüm bulurum diye.Çözüm buldukça, yollarım çözümsüzlüğe gidiyor. Umarım bir gün çözüm bulurum.
Çocuktum annem daha on yaşındaydım.Bana ne yapılıyor anlamadım, bilemedim annem.
Yine ağlıyorum sabahın alaca karanlığında.Hem içim hemde ben ağlıyorum.Keşke yanımda olsan ,başımı dizlerine koysam. Anlatsam bütün gerçekleri tüm çıplaklığıyla.Anlar mıydın beni, bilemiyorum.Ben konuşsam sen dinlesen.Sadece dinlesen ,saçımı okşasan .Benim kızım neler yaşamış dersin. O küçük bedeniyle.Nefret etmek istiyorum onu bile beceremiyorum.Şu an sana ne kadar çok ihtiyaçım var bir bilsen
Kelimeler bile yetersiz kalıyor acılarımı anlatmama.
Sustum yıllarca senin için babam için.Yine susmak zorundayım sevdiklerim için. Bu acı gerçek beni ne zaman rahat bırakacak bilmiyorum.Herhalde mezarımda rahat bırakacak.