Anne,
Bugün sana birşeyler yazmak istedim. Biraz konuşalım istedim seninle. Sen bu satırları okurken ben çok uzakta olacağım derler ya, evet anne ben çok uzaktayım işte, hemde çok. Benim başkaları gibi seni bulma, kavuşma, sarılıp öpme gibi bir ihtimalim bile yok. Sana sadece yazılarımla hayat verebiliyorum işte. Bugün...... yolda bir anne,çocuk gördüm anneciğim. Çocuk annesine bağırmıştı, anne ise çocuğunu sakinleştirmeye çalışıyordu. İçim acıdı anne, belki çocuk şimdi çok pişmandır, benim pişmanlıklarım gibi. Bende çok üzmüşmüydüm, kırmışmıydım seni anne? Biliyormusun artık eskisi gibi dağınık değil odam. Eşyalarımda yerli yerinde, arkamı toparlayacak kimsem yokki anne. Artık terliyken soğuk suda içmiyorum, birde kış geldiği zaman hep istediğin gibi üzerimi kalın giyiniyorum anne. Keşke bu yaptıklarımı sende görebilseydin ve keşke senin istediklerini sen varken yapabilseydim anne...
İyi bir işim oldu anneciğim, iyide bir kazancım. Seni rahat ettiremedim belki ama hep isterdin ya rahat bir hayatımın olmasını, artık daha rahat bir hayatım var anne. Evet hayatım belki rahat ama çokta büyük boşluklar var içinde anne. Akşam eve girdiğimde üstüme üstüme gelen kocaman bir sessizlik. Ve birde hergün makarna, kola anne. Ama korkma öğlen yemeklerimde daha düzenliyim. İşyerime yakın bir yer var "Anne’nin nefis ev yemekleri" diye oradan yiyorum anne. Tamam senin yemeklerin gibi güzel değil belki ama hiç olmazsa ismi içimdeki acıyı biraz hafifletiyo be anne. Akşam bazen arkadaşlarla dışarıda oluyoruz. Hepsine teker teker annelerini arattırıyorum. Biliyorum ki sizlerin canı tez olur merak edersiniz anne. Ama benim arayıp haber verecek kimsem yokki anne...
Biraz fazla dert yandım dimi, ama benim de içim yanıyor be annem. Kaç yıl oldu hala kabullenemiyor, Nazım’ın Piraye’sini özlediğinden daha çok özlüyorum seni anne. Neyse daha fazla yazmayayım, ikimizde birbirmizin gözlerinden dökülen yaşlara kıyamayız biliyorum anne. Hadi şimdi buğulanan gözlerini sil ve beni hep izle tamam mı ANNE...