Seninle sona eren aşk bir türlü yüzümü güldürmedi… Sancılarım boyumu aştı da yaralarım bir türlü iyileşmedi.

Koskoca aylar, haftalar, çok çetin sınavlar geçti… Bu bir sınavdı, evet sınavdı…

Aşkınla yaşayacağımı sanırken sensizlikle sınandım. Ürküyorum gecelerden, bitmek bilmeyen o gecelerden! Gündüzler çok zor geliyor sanki kararıyor dünyam aniden.


Seninle sona eren aşk, bir daha bana gelmedi. Her bir hücremde seni yaşarken bir başkasına canım demek ölümden beterdi.

Bitti sanılıp da aslında devam eden aşkların matemidir bu, bu satırlar o yüzden bu kadar yorgun…

Bittiğini sanıp da biten sevdalıların sonudur bu… Umutlar gülerken, hüzünler alıkoydu beni, hecelerime her defasında adın karışırken yaralı kalbim incitti beni!

Anlıyorum desene, anladığını söylesene bana! Bak gözlerime harcamakta olduğun sevgiliye bak!

Bak ki yıllar yılı yalnızca seninle, senin aşkınla dolu olduğunu gör… Sen diyerek, sensizlikten darbe yediğini gör! Kendine acımayan birinin bir başkasına acıması zordur…

Kendi yaralarını saramadın ki bana deva olasın… Saramadık yaraları, yaralandık…

Kurtar beni sevgilim bu aşksızlığın eşiğinden. Ya kendine döndür beni yeniden sev, ya da sal beni sensizliğin kara cehenneminden! Çok korkuyorum, sensizlikle başa çıkarım sanıyordum her defasında yok oluyorum…

Kimse anlamıyor, kimse görmüyor ve de duymuyor! Bu dünya yalnızca bizim için dönüyor!

Bana yardım edecek, hançerini yüreğimden söküp alabilecek tek insan sensin. İzin ver, izin ver son kez yanında nefes alayım… Gözpınarlarım çok yanıyor…

Ağlayamıyor olmanın sitemleri bunlar, gözpınarlarım bile beni kırıyor, incitiyor!
Kanıyor içimde bir şeyler, bir şeyler var anlamsız belki de birçok anlamın içinde anlamsız…

Gittiğin günden beri hiç kimse, hiçbir şey beni içeri almıyor. Ne ayazlar geçirdim, iklimlerle de aram bozuldu, yandım, kavruldum da el oldum…

Her yeni gün, gün ağarırken her yeni gün…

Bunun anlamını sana anlatabilmeyi isterdim, yorgunum. Yalnızlığım vurdu ayazlarla birlikte, sensizlik yol oldu kahırlı günlerimle birlikte. Her şey beni vurdu da en kötüsü hançerin oldu!

Ben ona dayanamadım, güneşi ay’a teslim ettim de, geceyi gündüze, gündüzü geceye katıp yenilendim de bir ona dayanamadım…

Sıcaklarda mısın? Sen de benim gibi yanmakta mısın bilemedim…

Ses versen şimdi, buradayım senin için, senin yanındayım desen… Hayat gülerken bana ben onu hak edemedim… Her hıçkırığımda bana gülerken, gözyaşlarımdan arta kalanları verdim.
Senin yüzünden herkesle aram bozuldu, hiçbir şeyin sonunu getiremedim. Baştan başlayan oldum, başlıklar oldum, her cümlenin sonuna atılmış imzalar oldum bir tek sensizliğin sonunu getiremedim…
Gülmeyi unutur da bir insan, peki ya ağlamayı? Yüreği ağlarken, gözlerinden yaşlar hiç mi akmaz bir insanın? Akamaz mı?

Bana bıraktığın, güçlüklerle korumaya çalıştığım emanetini hiç unutmayacağım. Sensizliği üstüme yıkıp gittiğin senli günlerimin anılarını unutturduğun gidişinin faturama yansıdığı o son günümüzü hiç unutmayacağım. Belki her şeyi unutacağım ama yalnızlığın yılgın rüzgârlarla esip, sensizliğe karıştığı o günü unutmayacağım.

Sen de şunu unutma; seni seven biri vardı, kendisinden çok sever, aşka kafa tutardı. Şimdilerde harap bitap yaşıyor, bunun sorumlusu yalnızca sen de değilsin bunu da biliyor ama başlamamış bir şeyin bitimini hazmetmek kolaydır, başlanmışsa hayaller o aşka eşlik edip alkış tutmuşsa alevler içinde kalıp cayır cayır yanan hayallerinin üstesinden gelip onları gerçekten yaşayacağına inanandır…

Sen beni yaktın ama kendi cehenneminde yanmadan beni anlayamazsın!

Dilara AKSOY