KALBİMDEN TUT

Şehir uyanıyor. Tokmak davulla buluşuyor. Hiçbir şeye benzemeyen ahenksiz bed bir ses yankılanıyor semada. Güm gümede güm güm. Işıklar yanıyor bir bir, perdeler aralanıyor. Çocuklar balkonda meraklı gözlerle davulcuya bakıyor. Anneler mutfakta. Birazdan yemekler hazırlanacak. Besmele ile kurulacak sofralar.

Anneler, babalar ve çocukları ekmeği bölüşmenin hazzına varacaklar gecenin bir yarısı. Çaylar, sigaralar, sohbetler... Ve o ses. Hocanın dalga dalga yayılan sesi. Allahu Ekber. Ağızlar çalkalanacak telaşla. Niyetler edilecek. Telaş yerini yatağın çekimine bırakacak. Tatlı bir uyku bedeni saracak. Şafağı bir örtü gibi çekecek insanlar üzerine.

Bütün dostlar uyudu. Sana mektup yazmalıydım. Bu anı bekledim. Hiçbir vakte ayarlı değilim. Herkes ayaktayken ben yatmış olacağım. Rüyamda seni göreceğim. Belki de saçlarında gezinecek ellerim. Sen yine bana artık git diyeceksin..Ben gitmeyeceğim.

...

Ramazan İstanbul’a yağmurla geldi. Daha ilk günde hissettik gelişini... Dünya ile aramıza mesafe koyduk hemen. Dünyadan uzaklaştıkça yeniden hatırladık fani birer kul olduğumuzu. Ezanı beklerken içimizde Hakikat’ın yankısını duyduk. Minarelerden yükselen Allahu Ekber sesleriyle açtık oruçlarımızı. O’nun adıyla başlayan uzun bir günü yine O’nun adıyla bitirdik. Ve şükrettik.

Ey Sevgili
Rutinde kayboluyor insan. Bir de şehrin insanı yutan kalabalığı, telaşı eklenince...Yüreğini poşete koyuyorsun!...Ne çok acı Şiirler seni bırakıyor. Kitaplar uzaktan alaycı gözlerle bakıyor sana. Hissediyorsun...Sen onları bırakmak istemesen de ne kadar dünyalı oluyorsan o kadar uzaklaşıyorsun kitaplardan, şiirlerden...Yüreğini poşette bırakıyorsun.. Büyük marketlerin poşetinde!!! Hüznün, melankoli oluyor...Acıtıyor, sıkılıyorsun...

Ey Sevgili
Tut ellerimden
Kalbimden tut