KOŞ BABAM KOŞ… NEREYE KADAR

Dünyaya gelmek için ilk olarak anne rahmine doğru başladı koşma telaşın

Sonra 9 aylık zaman dilimini tamamlamak için tekme attın durdun…

Dünya’ya gelince bir an önce yürüyebilmek için, yürümeye başlayınca da büyümek için koştun…

Büyüyünce önce ilkokula gitmek için,

İlkokuldayken liseye gitmek için koşuşturman başladı…

Liseden sonra üniversiteyi kazanmak için yarış atı gibi durmadan koştun…

Zor bela kazandığın üniversiteden mezun olmak için başladı koşuşturman…

Daha sonra elinde üniversite diploması, sokak aralarında iş bulmak için koşmaya başladın…

İş bulunca bu kez evlenme telaşın başladı ve evlilik için durmadan koştun…

Evlendikten sonra koşuşturma sırası eşin için, baba olacağını öğrendiğin gün ise çocuğun içindi…

Bir ara kendini unutup çocuğunun büyümesi, bir iş güç sahibi olması için başladın koşuşturmaya…

Askerliği, okulu, evlenmesi derken borç ödemek içindi koşuşturma nedenin…

Tam borçlar bitti derken bu kez bir anda eline tutuşturulan torunun içindi koşman…

Daha sonra dizlerinde dermen kalmadığı için koşmaların azaldı...

Bu kez ağır adımlarla gitmeye başladın, saniye saniye hayatı öğüten yaşam diliminde…

Ve öyle bir an geldi ki, artık ne koşacak, ne yürüyecek, ne de ayakta duracak mecalin kalmadı…

Günler, aylar, yıllar derken ömrünü bitiren koşuşturma yarışın, belki bir hastane köşesinde,

Belki bir huzurevinin soğuk yatakları üzerinde son buldu…

Senin yıllarca neden koştuğunu, neden çırpındığını kimseler bilemedi…

Öyle bir an geldi ki, bu kez senin için birileri koşmaya başladı…

Koşanlar ise başta ailen, akrabaların ve tüm sevdiklerindi…

Ama bu koşanların istikameti senin koştuğun yönden çok farklı idi…

Sen hayat denen bir çıkmaza doğru koşuyordun,

Onlar ‘Musalla taşı’ denilen bir sonsuzluğa doğru!!!

Tabutunu taşıyan sevdiklerindi bu kez koşanlar…

Hem öyle bir koşuyorlardı ki seni toprakla buluşturmak için,

Biri koşa koşa sala verdirmeye gidiyordu,

Diğeri koşa koşa gülsüyü ve şeker almaya…

Görseydin bu insanların neden koştuğunu

Hayatın boyunca hiçbir zaman koşmazdın hiçbir şey için…

Çünkü yaşam dediğin döngü, namazsız ezan ile ezansız namaz arası kadardır!!!

Öyle ise bu koşuşturma, bu telaş, büyüğü unutmak küçüğü sevmemek neden di?

Neden di Ana babayı unutmak? Geleneklere sırt dönmek.

İnsanlığı, sevgiyi, birlikte içinde yaşamayı unutmak neden di?

Neden di hırs içerisinde insanlığı unutmak.

Sanki her işi bitirecekmiş gibi koşuşturmak neden di.

Bilinmez mi ki mezarlıklar hep koşanlar ve hiçbir işini tam olarak bitirmeyenlerle dolu

Bilinmez mi ki bu gereksiz koşturmaların sonu bir musalla taşında son bulacak.

Ve bu koşturmaların hiçbir zaman sonu gelmeyecek

Bilinir, bilinir ama ne hikmetse hep göz ardı edilir.

Hayatın, insanlığın, sevginin, ana babanın, sevmenin ve sevilmenin

Göz ardı edilmediği bir dünyada yaşama umudu ile…

ALİ SAİT ÖGE KONYA MERHABA GAZETESİ MUHABİRİ