Evet kaldırın hepsini; anneler, babalar, sevgililer, öğretmenler… Hepsini kaldırın.



İş zaten özelliğinden çıkıp hediyeleşme yarışına dönüştü, tüketim çılgınlığına…



Sağsalar, her gün onlara aynı sevgi saygı ve ilgiyle yaklaşıp her gün günlerini gün ettirmeliyiz. Bir tek gün herhangi bir hediyeyle değil, her gün, her fırsatta anmalı, aramalı, hatırlarını sorup ellerini öpmeliyiz. Anne, baba ya da sevgiliysek, evlatların sağ ve sağlıklı oluşu, bir sevilenin hayatımızda oluşu zaten en büyük hediye değil mi?!



Sevmiyorum bu özel günleri; şimdilerde değil, anne babam sağken de, çocukken de sevmezdim. Annesi babası olmayan çocuklar gelirdi aklıma, ya da çocukları olmayan, anne babalar. Kim bilir nasıl da buruktur içleri, kim bilir nasıl acı veriyordur sıkça yinelenen anne, baba, evlat sözcükleri diye acı çeker, ağlardım da, hele de bayramlarda.



O zamanlar terör olayları yoktu, şehit verilmezdi neredeyse hemen her gün. Bu gün çocuk olsaydım, kim bilir nasıl olurdu acım, bir yandan da evlatları şehit olan ana babaları ve babası şehit olan çocukları da düşünerek.



Şimdi o şehit babalarının, bu gün nasıl da daha bir yanacak içleri, anaların ciğeri nasıl yanıyor kim bilir anneler günlerinde!



Hele de babaları şehit olan yavrucaklar, nasıl da kavrulacak yürecikleri bu gün baba diyemeyişle, kucaklanamayışla!



Daha bir acıtmamak, daha bir yakmamak için bu acılı insanları, kaldırılmalı bu özel ve uydurma günler.



Annesi sağ olana, her gün anneler günü, babası sağ olana, her gün babalar günü. Evladı sağ olana ise, her gün düğün bayram!


(Tüm şehitlerimize rahmet, ailelerine sabır ve baş sağlığı dilerken, tüm babaların ve baba yüreklilerin de her gününü kutluyorum efendim.)


p.r.alkan