Süveydâ’ya,

Gün yine döndü geceye baksana. Sanki çığlıklar duyuyorum bütün hayallerime sirayet etmiş olan o güzelim bakışlarında. Gözlerimi kapadığımda o aşk denizi içerisinde boğuluşum, sonra duruluşum, sende kayboluşum ve beni sende buluşum geliyor aklıma ve hüzünlü duruşun…
“ Neden?” diye sormuyorum asla. Çünkü sebebi yok, biliyorum aslında. Sen yine “Mukadderat!” deyip geçeceksin ve bütün günahlarından arınıp günahsız gideceksin benden ta uzaklara. Sensizliğin kol gezdiği caddelerde kalacağım ben de bir başıma. Hiç bakmayacağım yaşıma; oturup ağlayacağım avazımın çıktığı kadar. Seni gözyaşlarımla atmaya çalışacağım içimden, gözyaşlarım defterime ulaştığında… Hasretinin isyankâr katreleri duygularıma bulaştığında… İşte o zaman ben de yırtacağım gırtlağımı seni bulmak için bütün sokak aralarında. Küfredeceğim belki geceye, belki güne, belki düne…
Faydası olmayacak biliyorum; biliyorum ki o kalbinin rotası bu yana hiç dönmeyecek, acı çeken bu kalbim hiç ölmeyecek ve sözünden dönmeyecek. Kelimeler kifayetsiz kalınca gözyaşım anlatır her şeyi. Ama onun dilinden yalnız ben anlarım ve anladıklarıma tekrar ağlarım!
Yoksun ya sen; artık haram her şey bana… Kursağımda kördüğüm oluyor arzularım, isteklerim… Titrek bedenime vuruyor bunalımın acısı. Dünya boş geliyor, dünya boş dönüyor aslında.Sen yoksun ya…Güneş boşuna doğuyor her sabah, seni ışıtmıyor ki…Arka planda simsiyah bir gece ve önde sen…Yalnız bu kadar! Sadece hayallerimle geliyorsun bana…Bense yalnızlığın dibine vurmuş vaziyette kalemimi tutamıyorum bu uzayıp giden satırlarda.Bugünler nasıl unutulur hatırlarda…
Biliyorum, gittin! Sahi ya; hiç olmadın ki aslında…

Lütfen eleştirin, bu ilk mektubum...