Çığlıklarının beynini kemirdiği o gün yalmalayan adımlarla yürüdüğü kalabalık yolda insanların kuşkuyla bakan gözlerine aldırmadan ağlıyor,onun kalbindeki acıdan habersiz tüm insanların gözlerine bakarak ‘bugün benim babam öldü’ diye haykırmak istiyordu.Suskun dudaklarına gelen isyan çığlıkları, boğazında tıkanıyor boğulmamak için tutunacak ufak bir dal arıyordu.isyanları her adımında içindeki fırtınayı daha da şiddetlendiriyor ve kendini,onu anlamayan insanlara karşı büyük bir nefret büyütürken buluyordu…
Susmalı şehir diye bağırıyordu kalbi ,hiçbir gülüş olmamalı ağlamalı babası ölen tüm insanlar ve anlamalı gözünden yaşlar süzülen bu kızın hayatta nasıl yalnız kaldığını…
Susmalı diyordu bu şehir susmalı, ama şehir susmuyordu…

O gün son kez görmüştü babasını.Yalnız ve yüreğinde babasının elleri kadar soğuk bir sızıyla. Kendini attığı kalabalıkta onun acısını anlayacak birini aradı bulamadı…
Ve anladı ki yalnızlık ve acı ancak insanın içinde o hiç büyümeyen çocuk ile paylaşılıyor…