Sanki her şey bana karşıymış gibi..Hiçbir öykünün sonunu getiremiyorum artık.Yazarlar sözleşmiş gibi..Yedi yaşımdan beri hiçbir masalın sonu da mutlu bitmiyor üstellik.Nasıl bir ölçü bendeki?Bilmiyorum belki..Yedi bitirdi her şey ’’kendini’’.Anlamamak için direniyorum belki..Masal desem masal değil.Uçamıyorum ki öyle her istediğimde!

’’Sonsuza kadar sevmek’’ diye bir şey yok aslında sevmek..Ya da varsa bile o bile bir zaman kavramı artık..Niye ’’hep’’ değil?Niye sonsuz..
Sonsuz bulunsa şimdi ya da sonsuz son-suz olsa bile -ki öyle- ama niye sonsuz ki dostum niye?!

Sevgiye gerek midir ölçü biçimi?

Şimdi tuhaf bir şey yapmalı.Yıldızları sevmeli sonsuz..Sonsuz var da!Yıldız çekip gitmeyecek mi sabaha karşı?
Sen sev o gitsin..
Sen git o sevinsin..

Ne güzel bir ölçü biçimi aşka.. (!)

Şimdi sonsuza kadar ölmek zorunda hissediyorum kendimi..Kendimi yazar sandığımdan değil tabi.Ama bu hikâyeyinin sonu da mutlu bitmemeli.

Ve yazar(!) korkar aydın-lıktan..
Ölür bir çırpıda yalnız-lıktan.