Kurşun kalem,tutamayacak kadar yorulmuş ellerim. Şimdilerde neyi tutmak istesem..Kaçıyor tüm sevdiklerim.Ya da acı bırakıyor küçük yüreğime,artık kelimelerim dökülüyor hece hece.
Durduramıyorum bir onları, bir de kaçıp gidenleri..
“Dur “ demiyorum.. Çünkü; kadere laf edemiyorum. Ya,beni de bu hayattan alır,kaçırırsa..Bu yüzden susuyorum..
Söylemek istediğim tüm sözcükleri,bu yüzden yutuyorum. Boğazımda kalır ya da kalmaz.
Ben susmayı tercih ediyorum..

Şimdi soruyorsunuzdur, kurşun kalem bile tutamayacak kadar yorgun bir el, neden bu sözcükleri art arda sıralıyor..Neden hala..
Bunu bana değil, yazdıran yüreğime sorsanız belki konuşur ama inanın bende bilmiyorum. Belki bilmekte istemiyorum. Bilgisayarımın klavyelerine şiddetle tuşluyor. Ve harfleri yan yana getiriyorum. Belki sebepsizce,belki de çok sebebi var.. Ben bilmek, iste(ye) miyorum.. Sessizce yazıyorum..Belki konuşmalarımdan çok yazılarımla anlaşılabilirim diye..
Her neyse..
Dün akşam,beni ağlatarak uyandıran o rüyayı düşünüyorum. Hangi,acı ağlatır insanı,ta derinden…
Aşk mı? Ayrılık mı? Yoksa çok sevdiğiniz birinin,kara toprağa gidişinin haberini almak mı? Uzaklar da, sadece ayda,yılda bir, görmeye gittiğiniz o çok sevdiğiniz yakınınızı uzun süredir göremeyip,birden onu kaybetmek mi?

Hangisi,derinden acıtır? Eminim her biriniz biliyorsunuzdur.

Acı, uzak olduğunda daha çok can yakıyormuş meğer..Şimdilerde anlıyorum..
Kaybetmek,tam ellerinle onu tutunmak isterken, onun birden yok olması,sanırım insanı tüketiyormuş.
Ona, uzanmak isteyen eller,işte o anda yoruluyormuş.. Çünkü; şimdilerde ellerim derin bir boşluğa düştü.. Belki de o boşluktan hiç çıkmayacak..

Soruyorum size; hiç ölümle mesajlaştınız mı? Soru gönderip,cevap aldınız mı?

Cevaplar içinizi hiç yaktı mı?

Benim canım yanıyor..Belki de tüm benliğim tükeniyor..Sadece ellerim değil.. Onu göremeyen gözlerim,onun sesini duyamayan kulağım.. Ve evet, o eller..
Neden,kişinin değeri; O, “ gidiyorum” sözcüğü dile getirildiğinde anlaşılır.. Gitti,bitti demek mi lazım değerli olabilmek için..

“Ya öldü derlerse? ” O,şimdi kara toprağın derlerse…

Gidişleri,gitmeden geri çevirme şansınız olsa da; ölüm,ölüm bir daha geri döndürülemez....
Bu yüzden kişinin değerini hayattayken bilmek gerekir. “Keşke”, dememek için,gözlerimizi iyi açıp etrafımızdaki insanların var olduklarını görmemiz,nasıl, onların sessiz kaldığını düşündüğümüz gibi artık duyamadığımız tüm sessiz çığlıklara kulak vermeliyiz, yanımızda olan tüm sevdiklerimizin ellerini, sımsıkı tutup asla bırakmayınız..
Yüreğiniz ve tüm benliğiniz artık, hiçbir zaman “ Pişmanım” ya da ”Keşke” demesin..
Sevdiklerinizi yüreğinizde hissedin,hissedin ve bu hayattayken de değer verin.
Camı kırılmış gözlüklerinizden kurtulun,görmeye çalışın etrafınızdaki insanları,
Bir gün,o ellerinizin derin bir boşluğa düşmesine izin vermeyin. Çünkü; acısı da çok derin olabiliyor.
İşte,ozaman bir tek elleriniz değil.Alev alıyor bütün bedeniniz yok oluyor, tükeniyor..

Tüketme,sende tükenme…

Yanımda olan bütün sevdiklerimin yüreğine…
Sevgilerimle…
HATİCE KUNDAKÇI




SESSİZCE SUSUYORUM

Acıtıyor yüreğimi, zaman
Durdurmaya da çalışmıyorum.
Zor oluyor, dayanamıyorum
Ellerimle tutamıyor, gözlerimle göremiyorum

Uzaklaşan tüm sevdiklerim korkutuyor yüreğimi
Kaybetme korkusu sarıyor tüm benliğimi
Neden? Soruları sarıyor etrafımı
Cevapsız sorularda nöbetimi bekliyorum

Ben sessiz konuşsam,dünya susuyor sanki
Ben bu kadar erken beklemezdim kıyameti
Tüm sevdiklerim kaçarken benden,
Ben konuşsam da,duyulmak istenmiyorum.
Korkuyor tüm harflerim, ayrılıyor kelimelerimden
Düşüyor sayfamdan, onlarda dağılıyor tümcelerimden
Çığlık atmasam,konuşsam duymuyor bütün sevdiklerim..
Cığlık atsam da, korkup ağlamaya başlıyor bütün kelimelerim
Ben susuyorum.

Söylemek istediğim tüm sözcükleri yutuyorum.
Boğazımda kalır ya da kalmaz.
Ben artık susmayı tercih ediyorum..

HATİCE KUNDAKÇI