Dört tarafı masmavi tertemiz denizle çevrili bir adadan, üç tarafı insanlar tarafından kirletilmiş denizle çevrili ana karanın dördüncü büyük kentiyle buluşmanın içsel ve görsel güzelliklerini yaşama istemi ruhumun özlemlisi gibiydi. Ancak geçmişin güzelliklerinden gelinen bu zamana bakışta insanın temel hak ve özgürlüklerini, sade yaşamını, kültürünü, sanatını, katılımcılığını, içtenlikli yaşam kazanımlarını ve demokrasi anlayışlarının yok edilerek yerine tarikat öğretilerinin, gericiliğin monte edilmesi gayretlerini gözlemlemek yapay bir ümmet yaratma istemlerinin getirdiği insan sevdasızlığını çağrıştıran kaderciliğin mutsuzluğunu izlemek hüzün verici duruyor.

Hâlbuki düşün ve çağdaş duruşlarının ortaklaştırmalarını sürdüren insanları diğer canlı türlerinden ayıran tanrının en büyük bağışı insan ruhu olarak özetlenebilir. Bunun esas niteliği olan akıl ve zihinle ülkemde kurulan Cumhuriyet kazanımları bu kazanımların mutluluklu getirisini amaçları uğruna alet ederek dini inançlarla sadece kendilerinin ve çevrelerinin köşe dönmece politikalarının oyunlarıyla büyük halk yığınlarını mutsuz edenler utanmalıdırlar. Zira gelinen noktada insanlar yaşam zorluklarından sevdalarının farklı güzelliklerini yaşayamamaktadırlar.

Yönetilenlerin suskunluğu, yönetenlerin vurgunculuğu toplumsal birlikteliğin üzerine üflenen bu kara duman halk topluluğu tarafından dağıtılmazsa yaşanacak bu kentlerde insan sevdasını anlatmak, güle olan özlemi hatırlamak, sevgiliye sevdiğini söylemek, sevdalının bakışlarında günün sıcak oluşunu duyumsamak kişisel veya toplumsal özgür yeteneklerinden yoksun bırakıyor insanı…

Yazıyı yazmaya başlarken sevda düşünürlüğünü satırlarda ifade etmek yerine yukarıdaki kelimeleri dizeleyince farklı bir kurgu için geriye dönüş olmayacağını bu nedenle hayal ettiğim duruşlardaki “sevdalı insan sevdasız insanla anlaşabilendir” anlayışım öne çıkıyor. Bu anlamda herkesin içinde duran bir kara sevdası vardır. Bunun için insan kendini yaşadığı hayattan sürgün etmeden özlemindeki sevdalıyla yaşamak çok güzellikli bir insan zarafeti olduğu unutulmamalıdır.

Bedri Demirpençe