Nedendir bilmem akşam sözcüğünü işittiğim ve dillendirdiğim zaman. Hüzünlenirim. Haşim’in “Akşam yine akşam yine akşam /. Göllerde bu dem bir kamış olsam.” ve “Sular sarardı günün rengi perde perde solmakta./ Kızıl havaları seyret ki akşam olmakta.”dizeleri aklıma ve dilime takılır akşam sözcüğüyle birlikte.

Akşam deyince, yine bir şarkının içli güftesi geçer içimden “Akşamın olduğu yerde bekle diyorsun gelmiyorsun. / Çünkü seni çok sevdiğimi biliyor biliyorsun.” yahut bir başka şarkı:


“Yalnız bırakıp gitme bu akşam yine erken.
Öksüz sanırım, kendimi ben sensiz içerken.”

Her hâlde, akşam sözcüğünün hüznü çağrıştırmasının vebali şairlere yüklenemez. En azından ben böyle düşünüyorum. Olsa olsa şairler bizim hislerimize tercüman olmuştur. Tabii kendi ruh haletlerini ifade ederken benzer durumları yaşayan bizleri de ifade etmiş gibi hissediyoruz.

Öğrencilik yıllarımızda, yazar çizer takımından bir hocamız;.çocuklar, gittiğiniz şehirlerde mutlaka gurubun rengini seyredin çünkü gurup her yerde farklı farklıdır. Bazı yerde mor, bazı yerde kızıl(turuncu) bazı yerde de morla kırmızı karışımı yani erguvan renginde olur demişti. Bir de şair Dilaver Cebeci’nin “Erguvan bakışlı bir akşam üstü,/ Bir büyük caddede vurdular beni” dizeleri bu hocamızın sözlerini perçinledi beynime.Ben artık gittiğim yerlerde; eğer akşamlayacaksam grubun rengini seyretmek için can atar oldum.Her ne kadar insana ölümü hatırlatsa da, yeniden doğacağı ümidi bu hüznümü hafifletir.Yeniden dirilişi çağrıştırır. Belki de bu yüzden hüzün bile buruk bir lezzet verir ruhuma.

Sonra “Oy akşamlar akşamlar,
Yine geldi akşamlar,
Evli evine gider,
Garip nerde akşamlar.” Türküsünün buruk lezzetiyle veda ederim akşama.Taze, zinde, berrak bir sabaha merhaba diyebilmek ümidiyle. Öyle ya “sabah ola hayrola “buyurmuş erenler…. Ankara 17.08.2007