Irmakların denize karışması gibi bir şey.. geceyle gündüzün buluşması, siyahla beyazın o muhteşem birleşme anı ve o kızıllık..
Hele birde masmavi bir denize aksederse bu buluşmanın resmi, adı sanat olur, aşk olur, güzellik, umut.. Söylenilesi ve yaşanılası birçok şey iste..
Ha bir de adı sen olurdu unutmadan..
Bu sabah kalktığımda pencereden dışarı baktım ve gördüm ki karşı tepelerin başına ak düşmüş. Meğer Çele tepeye kar yağdığında buraya da kış inermiş ve otururmuş kapıların önlerine.. Ta ki Çele tepe, ağaçların yapraklarını göstermesine izin verene dek.
Mayısı bulur diyorlar, bi yaşıma daha girdim derim artık, karı görmeyince Mayısta..
Aşk yalan diyor radyoda çalan ıssız bir şarkı, sendeki ben gibi ıssız ve yarım, yitik biraz biraz kırık üstelik..
Anlamlar anlamını yitirdiği gün çıkacak sanırım karşına yeniden..
Sevdayı anlatacak kelimeler çıkamadığında dudaklarımdan
Gözlerimi kapattığımda sen gelmeyeceksin ve ben küllerinden doğan Anka kuşu misali göklere süzüleceğim..
Sensizlik örtüsünü üzerimden atarken..
Süzüldüğüm göklerde sen olmayacaksın bu kez. Mavi umudu simgeleyecek bana..
Beyaza boyanmış bir kapıya geldiğinde duracak umut dolu yolculuğum..
Bitti sandığımız o an, aslında gerçek sevgiliye olan vuslata ereceğim ve özledik seni hoş geldin diyecekler melekler.
Hani şu kanatlarına yıldız takmış melekler var ya onlar..
Ben, son kez düşüneceğim seni ve beni ittiğin uçurumda yitireceğim seni
Keskin bir elveda sözcüğüyle..
Gözlerimden kalbime akan iki damla yaşla gömeceğim seni gittiğin yere, bir daha gelme diye..
Soluduğun her nefes olmak istemeyeceğim artık
Umuduma açılan kapı sen değil sensizlik olduğu gün..