...Ağzı buruk yarım nisanlarda kaldı aklım.

Refakatçiyim yatağına bağlı beklememi isteyen cümlelerime 00:00 - 07:00 arası nöbetlerim var geceleri. Ara sıra uyanır kirpiklerini düşürür dünyanın gözyaşlarıyla. Elimde asma yaprağı mendille silerim üzüm gözlerini. Boylu boyunca yatar yanımda, ben sandalye üzerinde gördüklerim onda.

İç geçirir ara ara gözlerimiz birbirine değdiğinde. Yarım tebessümlü mimiksiz geceye. Ayrılsam yanından kalır aklım nefes alıyor mu diye. Gelindiği gibi gidecektir de gitme zamanına daha varken uzaklaşmak niye? Uzaklaşmaları ertelemem lazım. Refakataçisiyim çünkü ben onun geceleri nöbetlerim uzaklaşmalarımı gündüzlerle örtmeliyim üşütmemek için sözlerimin vücut ısılarını. Ne ben biliyorum gece nöbetlerimin ne zaman biteceğini ne de o biliyor ne zaman iyileşeceğini.

Karşımda bir yatak, pembe-beyaz minik çiçeklerin dokunduğu çarşaflı. İçinde bir çocuk refakatçisi de yok. Birden artçı sarsıntılar geçiriyor yatağında. 8-10 adımlık mesafemde halbuki, uyandırmak için dokunsam korkar mı? Ürkütür müyüm onu tek dokunuşta. Gözleri acıyla mı bakar bana yoksa bir sonraki gecelere duyacağı nefretle mi? Dokunamadım gidemedim yanına artçı sarsılmalarıyla başbaşa bıraktım onu. Hıçkırığa boğulan depremi oldu. Sadece izleyebildim cesaretsizliğimden, bir ölüme ancak bu kadar üzülebilirdim ona dokunamanın üzüntüsünü anca böyle yazabilirdim. Bir kelime ölse anca bu kadar ağlardım. Depremi bitti gözleri kapalı savaştığında kim galip geldi öğrenemedim. Bir ona baktım bir de yanımdaki hasta cümlelerime. Anladım bu gece ki nöbetim çift kişilik oldu benim.

Yavaş yavaş gün ağırmaya başladı. Vücudumun trafik ışıkları yanıp sönen hazır ol’dan: "dur" - "hazır ol" - "geç" e döndü. Kıpırdayamayan yerlerini bir kutu dolusu susturduğum harflerle temizledim. Karşı yatakta ki çocuk da hareketlenmeye başladı. Şimdi durma zamanın dedim kendi kendime. Hazır değildim ki hiçbir şeye ben daha. Hazır ol’a geçmeme daha çok vardı ki sonrasından geç diyebiliyim her temiz sandığım şeyi kaybettiklerime. Ölü bir güne merhaba diyerek başlıyorum yoğun bakımda kalan gecemle.