Kendimle ilgili düsünmeyi bırakalı epey zaman oldu.. Yalnızlıklarım, kırgınlıklarım ve unutamadıklarım beni geçmişime mıhlıyordu sanki. Sanki görünmez bir duvar olup, beni anı yaşamaktan ve umuttan alıkoyuyordu bilerek ve isteyerek.. Kendimi düsünmeyi bırakalı çok zaman oldu demek bile, aslında unutamamanın en büyük delili olsada ve ben bunu adım gibi bilsemde, verilen her kararın aslında farkında olmakla başladığını bilerek umuda yolculuğa çıktım işte..
Sevdiklerim ve sevmediklerim, beni sevenler yada sevmeyenler hatta tanıdıklarım ve tanımadıklarım ile çıktığım yolculukta; başkalarının sevincine ortak olmak zaman zamansa üzüntülerine tanık olmak içimden geldiği sürece, daha güçlü ve pozitif olduğumu farkettim..
İçimizdeki enerjinin bir yol bulup dışarı akması ve olumlu bir şekilde başkalarının hayatlarını değiştirmesi köşeye çekilmekle mümkün olmuyormuş.. Hayat içinde söz söylemeye hakkımızın olması için oyuna girmeli ve bir el de biz oynamalıymışız..
Zaman herşeye ilaç derlerse gülüp geçme Ey satırlarımı okuyan nazlı şahsiyet.. Evet zaman iz bırakan kötü anıların da üzerine set çeker, tabi ki sen istersen.. Dünyaya gönderilişimiz her birinizin ve benim, her hücremizin ve tabi ki evrendeki tüm varlıkların amaçsız değil.. Ve tablo çoktan çizilmiş..
Kazimir Malevich’in Beyaz Fon Üzerine Siyah Kare adındaki çalışması bendeki bu duyguyu nesnelleştirebilmek adına önemli bir örnek olmuştur.. Ressam yaptıgı bu resim ile aslında herşeyin hiçlikten başladığına işaret ediyor. Süprematizm ile insan hiçliğin içine atılacak ama asla yok olmayacaktı. Bilakis yok olursan varlığa yayılabilme sansın olacaktı..
Çünkü insan kendinin görünenine takılıp kalırsa ancak kendisindeki sığ yaşanmışlıklara hapsolurdu. Ne bir adım geri ne de ileri gidebilirdi.. İşte tam da burada anlamamız gereken şey görmek için görünmez olmak gerektiğidir..
Evet tablo çoktan çizilmişti biz evrene gönderilmeden çok önce.. Ama görmemiz ve bunu idrak edebilmemiz için hersey siyah bir örtü ile kapanmıştı.. İnsan olarak bize düsense o karanlık boslukta yavas yavas herşeyi neden ve sonuçları ile yeniden renklerine kavuşturmak, hepimiz birer birer o puzzle ın parçasıyız ve hayatımızın amacı bu puzzle daki yerimizi bulmak.. Bizden sonraki parçaya bir ipucu bırakabilmesi için.. İşte sonsuzluk alemindeki önemimiz.. Çogumuz bunu bilmeyerek hayatımızı tüketiyoruz, bazılarımızsa buluyor ve bütündeki bir parça olmaktan öteye geçiyor ve bunu ifade ederek başka hayatlara anlam kazandırıyor. Bazılarımızsa sessiz sedasız o puzzledaki yerini alarak ama hiçbir not bırakmayarak gidiyor ardında.. İste böyle..
Ne oldugumuzu, ne kadar önemli ve degerli oldugumuzu anlamak için bazen düz beyaz bir fondaki siyah kareye bakmakta gerekliymis.. Ben bakıyorum .. Siyah tüm renkleri içine çeken bir anafor ise ben onun ötesindeki renklerde geziniyorum.. Bakmak, görmek, anlamak, hissetmek ve yaşamak.. sanırım her puzzle parçası kendi içinde yüzlece parça barındırıyor ve bu parçalar bizi olusturuyor.. Yani ortalama 50 - 60 yıllık hayatımızı kısaca özetliyor.. Ne dersiniz denemeye değmez mi?
Kendimizi keşfetmek için ötelere bakmak gerektiği fikrine sanrım artık sizde inanıyorsunuzdur...

Malevich Black Square ’’Hiçbir şey fani değildir. Bu sadece vücutlar için değil fikirler için de geçerlidir. Bilinçli ya da bilinçsiz insanların içinde bir sembol başka bir formda yeniden doğacaktır." K.Malevich