Sana şiir yazmak istiyorum. Her cümlede, her kelimede ve hatta kalemimin her noktasında seni anlatan. SENi hiç görmemiş olanın bile tanıyacağı kadar senmişçesine...
Kalemimin bütün dokunuşlarında sen olmalısın. Aşkın, sevgin, gururun, cesaretin, bakışların, ellerin... Seni anlatacak o kadar çok şey var ki.
Seni sevmeyi sevdim en çok, senin beni sevmeni beklemek kadar. Heyecan vericiydi hayatıma girişin; alınan bir hediye gibi. Önce meraklı sonra sevinç daha sonra da ondan hevesini alıp rafa kaldırmak. Üzerine tozların toplanması gibi.
Sen de bir hediyeydin bana, önce heyecan verdin, sevindirdin sonra gittin. Yalnız senden sonra tozlar dolmadı üzerine, hediye gibi. Senin bıraktığın sevdaya sensizlik bulaştı. Zamanla senin üzerine ’sensizlik’ çöktü. Ben şimdi sensizliğimle şavaşıyorum, sensizlikten seni kurtarabilmek için.
Bazen düşünüyorum da senin varlığın ne kadar mutluluk vericiyse sensizlik de o kadar can yakıcı. Olsun canımın yanmasına da razıyım ben.
SENSİZLİK DE OLSA canımı yakan yine SEN’SİN işte. senin sensizliğin.