Yüreğimdeki boşluğu dolduramadım hâlâ, sorabilsem sana yalnızca şu kelimeyi, “Nasılsın?”…

Yüreğinden yüreğime köprü kurulmasın, zaten yalnızlık senden sonra tek sığınağım yalnızca bir haber, bir yol, bir iz bırak bana…

Gönül limanımda yeller esiyor, sensizlik ayaz olmuş hep ama hep vuruyor…

Senden sonra hiç kimseleri alamadım yüreğime, sevemedim seni sevdiğim gibi delicesine. Bu kez sorsam sana “Nasılsın?” diye, iyi olabilme ihtimalinle yaşamaktan yoruldum, sadece iyi olduğunu bilmek istiyorum beni anla…

Yüreğim bu çetin kışı atlatamadı, atlatamayacak. Sensizliği istemiyorum desem de, senden bana yadigâr olan tek şey bu, ömrüm sensizlikle son bulacak.

Nefes alıp verişlerim çaresizliğimi müjdeliyor, her şey yarım, ben çok yarım… Anladım sensiz olmuyor… Şimdi duysam sesini, “İyiyim” diyen o sesini…

Ömrümde senin gibi gülen birini görmedim, asla! Sen gülünce bahar gelirdi, sen gülünce kış bana uğramadan çekip giderdi… Hayatımda kimseyi senin kadar sevmedim, anla… Bu nöbetler, bitmek tükenmeyen saatler, yalnızlığımla söyleşilerim, bir ümit bekleyişlerim yaşama tekrardan kucak açmayı isteyişimden…

Bahar’ı istiyorum, o bahar ki seni bana getirsin, kendisi de hiç gitmesin, çiçekler sana bana, bize selam versin. Bu kışı istemiyorum, sensizlik çok ürkütücü, elimi uzatıyorum tutan olmuyor, korkuyorum… Bu boşluğun içinde yalnız seni arıyorum…

Unuttun beni, biliyorum. Unuttun… Öyleyse, tek bir saniye bile olsun hatırla da bak yüzüme. Ölür gibi değil, yalnızca sever gibi. Kalır gibi değil, geçici bir süreliğine de olsa mutlu etmek için… Öyleyse bak gözlerime de gör kendini…

Utanman için değil, bendeki seni benden kurtarabilmen için… Benim sana ne kadar ihtiyacım varsa, bendeki senin de sana o kadar ihtiyacı var…

Unuttun beni, unuttun biliyorum. Gözyaşlarında bile kendimi göremiyorum, onlar bile bir yabancı için akıyorlar, kıskanıyorum…

Tek bir saniye bile olsa gel, bekliyorum… Çırpınışlarım kanadı kırık bir kuşun çırpınışları kadar masum inan… Seni üzmekten ise, ölümle dost olurum ama son bir kez dön de bak bana…

İyi olduğunu göremeyecek kadar yoruldum bağışla… Anlar mısın, anlarsın ya…

Anlarsın ama sevebilecek gücün olmadı hiç senin, anlarsın beni ama benim seni sevdiğim kadar sevebilecek bir yüreğe sahip olamadın hiç…

Anlarsın, üzülürsün de ama ben sana bakarken kendimi görebilmeyi ümit ederek baktım sana, sen ise bana baktığın her an bir duvar ördün aramıza…

Anlarsın ya, anlarsın bilirim. Anlamak yetebilseydi aşk için, her aşk mutlu sonla biterdi… Anlarsın bilirim, hem de çok iyi anlarsın sevdiğim…

Şimdi benden kendini al da, ikimiz de rahata erelim. Çok acıyor bir yanım, dokunacakken yarama tuz basıyor gibi hissediyorum, dokunacakken kahroluyorum…

Al da seni, bırak artık beni…

Dilara AKSOY