Karlı bir kış günüymüş...Yağan kardan üşümüş küçük kırlangıç,yalnız bir adamın penceresinin dışına gelipgagasıyla camı tıkırdatmış, adeta adamın onuniçeri girmesine müsade etmesini istemiş.Yalnız adam bu isteği görmüş, "olmaz alamam,git başımdan" der gibi kuşu kovalamış, sonra dakendi kendine söylenmiş;"Hıh, camı tıkırdatmaklakendisin...i içeri alacağımı mı sanıyor acaba..?"Gecenin ilerleyen saatlerinde canı sıkılmış,rüzgar ve soğuk arttıkça yalnız adamıdaha başka düşünceler sarmış,kırlangıcın arkadaşlığınıgeri tepmekten biraz pişmanlık duymuş..."Keşke kuşu içeri alsaydım.Ona biraz yiyecek verirdim. Minik kuşoradan oraya uçar, neşeli sesler çıkartır,cıvıldar, yalnızlığımı paylaşırdı. " demiş.Ertesi sabah ilk iş pencereyi açıp,etrafına bakınmış adam, belki kırlangıçoralarda bir yerlerde olabilir diye düşünmüş.Ama görememiş zavallı kırlangıcı...Uzun kış geçmiş, yine yaz gelmiş...Etrafta kırlangıçlar, cıvıldıyarak uçmaya başlayınca;yalnız adam, heyecanla camını sonuna kadaraçıp kuşu beklemiş... Ama hiç gelen olmamış.Onun hevesle havada uçan kuşlarabaktığını gören komşusu hikayeyi öğrenincehafif buruk bir sesle: "Sevgili komşum, anlaşılansen kırlangıçların sadece 6 aylık bir ömürleri oduğunubilmiyordun?" demiş. Bunu işiten yalnız adam çok üzülmüşama üzülmek için de artık geç kaldığını anlamış...*

Hayatta bazı fırsatlar vardır ki,sadece birkez karşımıza çıkar,değerini bilemezsek kaçıp giderler.Ve asla geri gelmezler....