GÜNLÜĞÜMDEN – 15 ?
Of Tutku, oooof of.Çok mutsuzum. Çok üzgünüm. Kolum-kanadım kırık. Bu kadar üzülmeyi hak etmedim ben.
Sabahleyin, Belediye başkanının kalem müdürü aradı beni. Standımın fotoğraflarını göndermişler onlara. Çok büyük olduğunu, kabul edemeyeceklerini söyledi. Ayrıca: Otobüsün, beni istediğim zamanlarda götürüp-getiremeyeceğini. Belli bir güzergahı olduğunu da ekledi. Sanki gezmek için istiyorum. Benim evim de çevreyolunda ve cadde üzerinde. Köşeden alıp, yine aynı köşeye bırakacak. Kolay bir yer.
Bu otobüs, biz engelliler için değil mi? Ben de Alanyada yaşıyorum ve o otobüsten yararlanmak, benim de hakkım. Üstelik, sadece işe gidip-gelmek için istiyorum. Otobüs, bize göre dizayn edildiğinden Ona inip binmek çok kolay. Taksiye maddi açıdan yetişmem olanaksız. Hem de, inip binmek çok güç. Ve akülü sandalyemi, taksiyle götüremem.
Ağlıyorum Tutku’cuğum. Kendimi çok kötü hissediyorum. Çalışmayı seviyorum. Zaten zorunluyum da. Kendi ayaklarımın üzerinde durmaya Kimseye yük-sorun olmadan, tek başıma hayata tutunmaya. Onurumla,tertemiz yaşamaya çalışıyorum. Ama beni aşan, olmadık sorunlar çıkıyor. Yaşamak, kezlerce kat daha güçleştiriliyor.
Böyle olmamalı Tutku. Çaresizliği, köşeye sıkıştırılmış duygusunu sevmiyorum. Bakalım ne olacak? Aklıma, başka yollar geliyor. Biraz daha bekleyeyim. Soluk aldığım sürece, savaşımımı sürdürürüm. Ç AL I Ş M A M G E R E K . Hem kendim, hem de iki aile için.
Dün ne kadar mutluydum? O kadar çok, telefon görüşmesi yaptık ki, belediyedeki beyle. En son: “ YARIN SABAH 11’DE STANDI ALACAĞIZ.. 13’TE DE SİZİ.” Demişti o bey. Nasıl sevinmem? Nasıl mutlu olmam? Hiçbir şeyi ben uydurmadım. Yağmur da yanımdaydı ve o da konuştu.
Bu gün ise, heyecanla-sevinçle, işe gitme saatini beklerken ve hazırlık yaparken, dünya başıma yıkıldı. Tuz-buz oldum. Yağmur’un yanında ağlamadım. Ama içim çöktü sanki. Herşeyi yoluna koyup, düze çıktığımıza sevinirken. Bir depremle, enkaz altında kalıyorsun. Gerçekten, çok üzgünüm. Beni ağlatmaya, kimsenin hakkı yok.
Yağmur bu sabah; çalışma odamın perdelerini alıp getirdi. Basit gibi durmuyor. Güzel olmuş. Rengi ben seçmiştim. Canlı bir kırmızı. Odanın havası değişti. Akşamları, perdeleri benim kapatabileceğim biçimde düzenledi odayı. Yağmur, hayatımı kolaylaştırıyor. Empati kurabiliyor kolaylıkla ve sakin bir yapısı var. Rahat ve iyiyim onunla.
Nilgün ACAR 13. 04. 2010 ALANYA - EVİM