Ben hep imkânsızı sevdim, birazda sende imkânsızlık var şimdi…

Sevdiğim renkleri anlatmamı ister misin?
Ya da susma oyunlarıyla konuşmamı… Sessiz bir film misali, ben konuşsam sen dinlesen… Sonra bana kızıp gitsen bir şey söylemeden. Bilir misin, ben hep bunu yapıyorum… Susup susup kaçıyorum, gidiyorum hiç bilmediğim yerlere… Oralarda kimseler olmuyor, benim dışımda… Bir kez olsun başımı omzuna yaslamama izin versen de doyasıya ağlasam, çıkarsam tüm içimde ki saklı kalmış acıları… Sonra gitsem…
İmkânsızım, seni sevmek için senden hiç izin istemedim… Ben hep böyleyim… Sormadan bir kalbi sevebilirim, hatta ölebilirim de… Ölmeye yüz tutmuş gerçekliğim bu benim…
İyi ki varsın…
Hiçbir zaman duymak istediğim söz bu değildi… Ama ben hep iyikileri oldum, hayatında bir anlam ifade edemediklerimin… Her gelen gözyaşlarıyla yıkayıp beni, gittiler.. İmkânsızım, iyi ki hayatında varım… Çünkü sen beni gözyaşlarınla yıkarken, acılarımı sığdıracak bir yer arıyordum…
Sevdiğim renkleri anlatmamı ister misin?
Kırmızıyı mı seversin yoksa maviyi mi? Sende turkuaz çok güzel duruyor… Gözlerinin yeşiline bürünüp, bu şehre kendimi sevdirebilirim… Ama söyledim ya sende turkuaz güzel duruyor… Güneşin rengiyle sabahlarına doğmamı ister misin? Ya çok sıcak gelirsem sana… Bir çiçek olabilirim senin için, mesela papatya… Ama yok, ezdiğin papatyaların arasında olmak istemem… Söyledim ya sende turkuaz güzel duruyor… Saçlarının siyahına dokunmamı ister misin? Sevdiğim daha çok renk var… Sende turkuaz güzel duruyor…
Karanlığıma dokunmak ister misin? Ya hüznüme… Soğuk bir şehrin duvarlarına yaslıyorum hüznümü… Elimden bu geliyor, bir de seni sevmek imkânsızım… Seni seviyorum… Her köşe başının ardından saklı kalan gözlerin beni takip ediyor sanki…

Sevdiğim renkleri anlatmamı ister misin?
Aslında ben bir tek gri’yi sevdim…
Oda sende yoktu…
Söyledim ya sende turkuaz çok güzel duruyor…