BİR YALNIZLIK HİKAYESİ
Doğum ve ölüm tarihleri arasında var olan bir hayatın yorgunlarıyız.Yaşadığımız, bir yalnızlık hikayesi.Etrafımızdaki yüzlerce insana rağmen yine kendimizi yalnız ve çaresiz hissediyoruz.
Yalnızlık,yarım oluşumuzdur.Kalabalıklarda yaşanan bir tenhalıktır.Tenhalığımız bize güç verebilir,gücümüzü de alabilir.Ama mezarların neden tek kişilik kazıldığını
’yegane’ olana inancımız artarsa yalnızlığımız bizi güçlü kılacaktır.
Sevdiklerimiz oldu,sevenlerimiz oldu.Gidenler,dönenler oldu;gidip de dönmeyenlerde.Doğanlar,ölenler oldu.Güneş bir görünüp bir kayboldu.En büyük hayatımız,
geçici olana ’her şeyim’ demek oldu.Bir insan, bir eşya, bir mekana ’her şeyim’ dediğimizde,onu yitirmekle elimizde ’hiçbir şey’ kalmamış oldu.Kalbimizde dost
yoğunluğunu en çok hissettiğimiz anda bile o anın geçici olduğunu çıkardık mı aklımızdan?Güzel anlar hiç bitmesin diye fotoğraf karelerine sığınmadık mı?
Düştüğünde ’acımadı ki’ diyen çocuklar gibi gizlemek istiyoruz acılarımızı,düşlerimiz ipinden kopmuş balonlar gibi kaybolduğunda;bir kez daha anlıyoruz yalnızlık imtihanımızı.
İnsanların bizi anlamadığı anlar olur.Hatta bizi yanlış anladıkları zaman da olur.En çok emeğimizin geçtiği fedakarlık kapılarını sonuna kadar araladığımız insanlar,
küçük bir noktaya takılıp bizi unutabilir.En çok ihtiyacımız olduğu anlarda en sevdiklerimizi bile yanımızda bulamayabiliriz.Ya da en güvendiğimiz bizi şaşırtıp kalbimizde
çizikler olmasına sebep olabilir.
Hasılı bu dünyada insana dair ne varsa,hep bir yanı yarım ve bir yanı eksik kalacaktır.İnsan insana yetemez,ancak hayatına anlam katabilir,muhtaçlığını azaltabilir.
Ne nefis sadık bir yar, ne de bu dünya kalıcı bir diyarken, tutundukça kavileşen bir bağa dikkat çekiyor.
Bu yaşadığımız bir yalnızlık hikayesi.İnsana düşen; kendi ruh rıhtımına çekilip, dışarıdaki seslerden uzaklaşarak yalnızlığın şuuruna varmak ve içindeki sesleri
çoğaltmak.Issız yerlerde kendi için bir evren olabilmek.....
.........
...............
....................