Ay ben çok ilginçim doğrusu. Bir başkasının yerinde olsaydım kendimi hiç anlayamazdım. Şimdi bile anlamadığım bir sürü soru çıkıyor; sonra ofis saatlerimde kendime soruyorum. Fena karizmatik bir öğretici oluyorum, hiç yanlışım çıkmıyor o vakitlerde..
Bazen çocuklara ders anlatırken, birkaç basamaklı sayıları kafamdan çarpıyorum. Çocukların yüzünü görmelisiniz. Bir din ilan etsem o an, biad edecek gibiler. Tövbe estafirullah. Sadece cümlenin gelişine. Bazen ceza sahası içinde ayağına top gelir dokunursun da gol olur ya, öyle.

Oturup eski yazılarımı okuyorum, altına üç vakit sonra yorum yaptığım yazılar var, kendimle hesaplaşıyorum. Ya boşversene.. Hakikaten komiğim. Her yazının gizli öznesi bir oğlan var muhakkak. Oğlanlara bak, nasıl da yazdırmışlar kendilerini. Şimdi iç geçirip ‘Ah nerde o eski oğlanlar, eski yazılar..’ desem tam da benden beklenen cümleyi kurmuş olurdum. E kurmuş olayım madem.

Nasihat iklimi diye bir şey mi var acaba? Biri bir öğüt vermeye görsün, hemen başlar bunu duyan diğerleri. Bir de nefret ederim ki bu öğüt geyiklerinden. Herkes zeki bir ben aptalım zaten. 6,5 milyarın gördüğünü sen görmüyor olabilir misin? Hayır, benim de deneyesim var yani, ne yapalım. Öyle yemek programlarındaki gibi ‘Önceden hazırlanmışı var’la doymuyor benim karnım. Gerçi o hiç doymuyor ya, neyse… Al bak, gecenin bu vaktinde cips yiyor . Gidip hırslı sınıf arkadaşların gibi uyusana.
-Uyuyacağım, diyen bir tarafım var.
Eskiden böyle uysal yanlarım yoktu. Yaşlanınca böyle oldum herhalde. İnsanları hiç kıramamak, alttan almak filan.. Hoşgörü kumkuması bir insanım.

Bir sürü kitap almam lazım. Bir gün her şeye para yetiştirebilirsem oturup bunun üzerine iki damla gözyaşı dökeceğim, şuraya yazıyorum. İşte tam da buraya.. O kitapları aldıktan sonra okuyacak vakit de oluşturabilirsem kendime, bunun için şükür namazı kılacağım. Bunu da bir önceki ‘şuraya yazıyorum’uma eklemliyorum.


Bence bu yazı şuan bitmedi aslında ama benim artık inzivaya çekilmem gerekiyor.
Beni mazur gör okuyucu.