Görsel ve yazılı basında sık sık gördüğümüz ve içimizi burkan aile dramları anlık üzülüp sonra unuttuğumuz olaylara dönüşüyor daha nice böyle yer alan haberler gibi....

Oysa ki ne fırtınalar kopuyor, ne yuvalar dağılıyor ve körpecik yavrular hayatlarının baharında acıyla tanışıyor. Hep bir kavga ve gürültü içindeler. Hayatın şiddetten ibaret olduğunu düşünüyorlar. Belleklerine kara bir leke sürülüyor.

Medeni aileler çocuklarının yanında seslerini dahi yükseltmemeye çalışırken ki ne şanslıdır bu ailelerin çocukları, bir de dayak görmüş, cinayet görmüş çocuklar var ne yazık....Çiçekleri solan, gönlü gibi oyuncakları da kırık ya da hiç olmayan çocuklar....

İnanın sizler gibi ben de çok üzülüyor, gözyaşlarıma hakim olamıyorum. Acaba eğitim mi az?, Yoksa yaşam koşulları mı böyle yapıyor? Çözemiyorum ben bu gariplikleri ve sadece üzüldüğümle kalıyorum.

Zaman zaman okuyorum şiddet gören kadınlar için sığınma evlerini ve şiddete maruz kalmış çocuklar için uzanan devlet elini ama ne kadarı imdadını duyurabilmek için kabuğundan çıkabiliyor ki, bence çok az bir kısmı....Çünkü korkuyorlar, çünkü yalnız olduklarını sanıyorlar.

Böyle olaylara maruz kalmış çocukları hayal ettim ve asla onların yüreğindeki ezikliği ben onlar kadar hissedemem ama bir nebze olsun anlatmaya çalıştım aşağıdaki şiirimde... Sonunda huzur ve sükunet istiyorlar bence....

ÇOCUK GÖZÜYLE

Yer gök birbirine girmiş sanki,
Bulutlar korkup, kara yorganlarına sığınmışlar,
Sonra baba bir haykırış sesi,
Yıldızlar, bulutları teskinde...
Şimşek ateş olmuş, yıldırım ise barut,
Sanki bir çatışma tepesindeki,
Korkuyor çocuk da bulutlar gibi,
Çekiyor beyaz yorganını küçük bedenine,
Karanlığı perde ediyor korkan gözlerine,
Kulaklarını elleriyle kapıyor,
Az sonra ki ağlama seslerini duymamak için,
Ama hüngür hüngür indiyor bulutlar,
İçinde ne var ne yoksa aşağıya,
Yerler gözyaşı seline bulanmış,
Sabaha kadar kah azalan, kah çoğalan
Çatışma devam ediyor,
Ta ki güneş sarı bayrağıyla,
Barışı ilan edene kadar...
Sonrası sükunet; yer gök aydınlık....

Aysel AKSÜMER