Yüreğimin ne olduğunu bilmediğim huysuzluğunda, duygularımı dizginlemeye çalışırken, sana çalakalem bu satırları yazıyorum.
Kapısından kovulan ev sahibinin merhametinden umudunu kesen ve her yanı kan revan içinde olan köpek gibi gecenin ayazında sensizliği yaşıyorum. Kendimi kaza yapmış otobüsün can çekişen yolcularına benzetiyorum.Sana gelmeye güç yettiremiyorum.Kendime buzdan kaleler yapıp aşka meydan okumaya çalışırken; senin sıcak gülüşün karşısında bütün dünyamı sel sularına kaptırıyorum; çaresizlik içinde boğuluyorum.Şimdi suların içinden çıkan baygın bedenimle hayat öpücüğünü bekliyorum.Sensiz yaşayamıyorum.Seni bir damla yalnızlığıyla yaşarken, biriken gözyaşlarımda kuğu beyazlığında hayallerini yüzdürüyorum.Biliyorum söz tükenir; geride yaşananlar kalır.Dilimde cümleler duygularıma son noktayı koyarken, sana yaşattığım mutsuz paragraflar için özür diliyorum.Seninle yaşamış olmamdan dolayı sonsuz huzur ve mutluluk duyuyorum. İnan içimi burkan, hüzün ve gururla gözlerimi ıslatan bir duygu sağanağısın. Seninle sırılsıklam bir hayat yaşıyorum.
Hatırlıyor musun? Gümüş rengindeydi balıklar ve altın sarısıydı portakallar.İşte o bahçede suya düşerdi aksin. Ben rüyalarıma dolan berrak yüzüne susamış bir kelebek gibi öpücükler konduruyordum. Gözlerimi yumduğum o saatlerde kirpiklerim bahar dalları oluyordu.Kaşımın gölgesinde yumulan gözlerimde hep seni düşünüyor hep seninle avunuyordum. Ben aşkını kaşla göz arasında gam dolu bakışlarımda yaşıyordum.Bazen hiç durmadan ağlıyordum.Yanımda olmuyordun,bir serçe kuşu gibi başka parmakların ucuna konuyordun. Yüreğim yanıyordu.Erkekler yanında taşıdıklarıyla gurur duyuyordu.Oysa ben gurur duymak için değil sadece sesini duymak istiyordum.Bir ılıman iklimin rüzgarı gibi nefesini hissetmek istiyordum.Seni doya doya sevmek, hep bir su kenarında saz gibi senin serinliğinle doymak istiyorum.Bir gümüş renkli balığın pullarında gözlerinin beyazlığını görmek ve sonra ölmek istiyorum.