Herşeye olan inancım yavaş yavaş kaybolmaya basladı. Kime neden ve ne kadar güveneceğimi bilemez oldum. Tükenişin ardından herşeye yeniden başlayacak kadar gücüm varmı? Yoksa gücümün bittiği yerde tamamen mi tükeneceğim? Sırtıma kanlı hançeri kim saplayacak? Kimler mutlu olacak ben biterken? Ben kendi kanımda boğulurken kimler sırtını dönecek bana? Kim geçirecek yağlı ilmeği boynuma?

Biliyorum her taraftan saldıracaklar bana, yüzümü kana bulayacaklar. Yüzümü yıkamalıyım ben. Kesecekler bileklerimi, arsi alaya fışkıracak başkalarının yüzünde güller açan kırmızı kanım. Biliyorum uykularımı bölecekler, sabahlarımı çalacaklar. Uyumalıyım ben. Sesimi kısacaklar, sıkacaklar boğazımı nefes almayayım diye. Haykırmalıyım ben. Elimden alacaklar sevdiğimi, kıracaklar kolumu kanadımı. Yazmalıyım ben.

Biliyorum yarını görmeyeceğim, hep dün kalacak ömrüm. Dünkü elbisemi giyeceğim, dünkü gazeteyi okuyacam, dünkü filmi izleyecem, dünkü ben olacağım yarın den habersiz. Belki karanlık bir yola gideceğim dünden aşıp yarına ulaşmak için. Belki hiç dönmeyeceğim, belkide dün dönmüşümdür.

Biliyorum artık yolun sonu, her tükeniş bir başlangıçmıdır yoksa her zaman başlangıçtamı tükeniriz? Herşeye diyebiliriz el veda; sevgiliye, güneşe, yakamozlara, hayallere, ya ümitlerimize!!